________________________________________________________________________
Zomers vaaruitje ontaardt in totale chaos!
Verslag van een hilarische boottocht door de Eilandspolder
op zaterdag 23 juni 2018
Driehuizen
We zaten vast in de modder!
Geen tien minuten.
Geen kwartier.
Maar anderhalf uur!!!
En toen ook nog onze redder in nood werd aangevallen door een vervaarlijke stier
was de chaos compleet!!
En het begon zo gezellig.
Met ons achten waren we.
De zon scheen, we hadden goede zin en we verheugden ons op de stilte van het water
en de rust van de omliggende landerijen.
Mooie dorpjes zouden we tegenkomen.
En een ongekende pracht aan flora en fauna.
Helaas!
Het enige dat we zagen was riet.
Met ter afwisseling een enkele rietsigaar.
Aanvankelijk leek het nog wel goed te gaan.
Met Donna Iesie aan het stuur doorploegden we het fraaie Noordhollandse landschap.
We moesten de blauwe paaltjes volgen.
Dat leek ons niet moeilijk.
Meer kennis van de waterwegenwet was niet nodig.
Zeiden ze.
We zouden vanzelf weer uitkomen waar we begonnen waren.
En we geloofden ze op hun woord.
In het andere bootje zag het er minstens even vrolijk uit als bij ons.
Ons rood en paars stak opgewekt af tegen het groen van de bomen en het grijs van het water.
Dus toen we wegvoeren hadden we goede hoop.
Toen nog wel!!
Maar al bij de eerste splitsing namen we de verkeerde afslag.
Het slootje werd smaller en ondieper.
Ons roertje haalde de modder omhoog waardoor we steeds langzamer gingen.
Lachen toch, zeiden we tegen elkaar.
Wat kan het schelen.
En ook:
het komt heus wel goed!
Maar dat kwam het niet!
Onze fluisterbootjes boorden zich in de rietkraag en de wind kreeg vat op onze koers.
En wat doe je dan?
Dan gaat de fles rosé open!
Maar zo makkelijk kwamen we er niet vanaf!
Helaas.
We probeerden elkaar te helpen maar bij gebrek aan hulpmiddelen bleef het modderen.
De Queen en Serendipity bogen zich over het leeswerk.
,,Maak de schroef prutvrij en zet de motor weer in werking!''
Het leek zo simpel.
Maar dat was het niet.
Hoezeer Lady Lizzy ook haar best deed om ons schip de goede kant op te draaien,
achteruit, vooruit,
na veel gehannes
bleef ons niets anders over dan de Rode Vlag te hijsen.
En het noodnummer te bellen!
Hellup.
We komen er niet meer uit!!
Familie van Serendipity was op het terras van De Vriendschap blijven hangen
punt 1: omdat het zulk mooi weer was
punt 2: omdat het zo heerlijk Hollands was
en punt 3:
omdat ze er geen enkel vertrouwen in hadden dat dit avontuur voor hun moeder cq oma goed zou aflopen....
en juist zij kwamen ons te hulp.
En wat kregen ze een gelijk!!
Gelukkig kwam onze redding over land,
in de persoon van de zoon van Serendipity.
Wat een geluk!
Gewapend met een roeispaan zou hij ons wel even de helpende hand reiken.
En dat lukte ook.
Zo leek het even.
Maar diezelfde zoon van Serendipity, wonend in Zuid Afrika
en in het dagelijkse leven gewend aan tijgers, leeuwen en krokodillen,
verkeek zich volledig op het gevaar van de lage landen:
de Nederlandse Stier!
Plotsklaps stond hij oog in oog met een jong gruizig uitziend exemplaar
die die jongeman in zijn RODE t-shirt best een aantrekkelijk object vond!
En daar bleef het niet bij.
In een mum van tijd werd onze redder omringd door een kudde jonge stieren!!
En ze kwamen steeds dichterbij....
Met gevaar voor eigen leven hield hij de beesten van zich af,
terwijl wij hulpeloos vanuit ons vastgelopen bootje moesten toekijken welk noodlot zich voor onze ogen zou gaan voltrekken.
Serendipity was not amused!!
Deze foto hierboven is dan ook genomen op het moment dat Vrouwe Frizonia en Dona Mira-Soesa
haar zoon veilig in hun bootje hadden weten te krijgen!
Met gejoel en gejuich werd het trio ontvangen!
Kleinzoon Alexander kwam te laat maar ook bij hem was de wil aanwezig om zijn oma te redden!
Wat een familieliefde!
Helden zijn het!!
En zij ook!
Eind goed, al goed, zou je zeggen.
Opluchting op ieders gezicht.
En toen ging die pannenkoek met spek er dus met gemak in!
We hebben nog een kaartje gelegd.
Met mooie vragen en interessante antwoorden.
We namen nog een kopje koffie en toen iedereen van de schrik was bekomen
konden we alleen nog maar gieren van de pret.
Het was me het dagje wel.