________________________________________________________________________
Verslag van een zwoel avondje op het
Stadsstrandje van Alkmaar
op vrijdagavond 5 augustus 2016
Alweer?
Ja. Alweer.
Maar zeg niet dat het saai is want ook voor de zoveelste keer met je voeten in het zand in het hartje van Alkmaar is een uitdaging!
Je moet er tenslotte met z'n allen toch maar weer iets leuks van maken.
En leuk was het.
En nuttig.
En gezellig.
EN: voor herhaling vatbaar!!
We begonnen toen het nog licht was.
En helder in ons hoofd.
Want louter en alleen nog water op tafel.
En warme thee.
Er speelde een bandje.
In onze oren klonk het als rap maar het kan best een andere naam hebben.
Je moet tegenwoordig moeite doen om alle muziekstijlen bij en uit elkaar te houden.
Onze Sorella Annabel had haar eigen cd's meegenomen.
Ze liep er nog mee naar de jonge, niet onaantrekkelijke DJ maar die zei dat hij er niets mee kon
als onze adellijke dame niet bereid was de schaar te zetten in haar tas om de CD's en zo ook de muziek van alle beperkingen te bevrijden.
Maar die tas had ze zich pas kortgeleden aangeschaft.
Voor 3 Euro.
In de Moskee!!
Ze was er inmiddels aan gehecht geraakt.
Hij mocht niet stuk.
De grap ging dus niet door en nooit, nee nooit zullen we weten welke hemelse (Arabische?) Duizend-En-Een-Nacht muziek
voor ons die zwoele vrijdagavond op het stadsstrandje verborgen bleef.
Never give up, wezen wij onze lady nog op het bemoedigende bordje dat op het Stadsstrandje is bevestigd ter lering en vermaeck.
Maar nee.
Het was rap en het bleef rap.
Tot het ophield.
Wat onze Sorella dan zo geheimzinnig te vervoeren had in haar geheimzinnige CD tasje, vroegen wij ons af.
Een rode waaier kregen we te zien, en ondefinieerbare paarse lintjes, altijd goed als je iets of iemand wilt vastbinden.
En een groen handvat met lichtgevende stangetjes als je ermee zwaait.
Hoe zo dat?
Het zou haar uit de brand helpen als het donker was en ze naar huis zou fietsen.
Ze heeft namelijk geen licht op haar fiets. En als ze dan zou zwaaien, dan zou toch iedereen haar zien...
Het werd nog een ingewikkelde avond.
Maar ach.
Dan loopt er altijd nog wel weer een verdwaalde notaris rond die ons op de foto wil zetten.
En dan poseren we graag.
Pas toen werd het donker, kwam de fles op tafel en werden de gesprekken diepgaander.
Tot ieders tevredenheid.
TOT VOLGEND JAAR, riep het buitengewoon plesante personeel van het Stadsstrandje ons na.
TOT VOLGENDE WEEK.
Riepen wij.