Verslag van ons bezoek aan Galerie Eilandspolder  in Graft,
het Betje Wolffmuseum in Middenbeemster en aan de naastgelegen protestanten kerk.
Zondag  15 november 2015
Initiatief en organisatie: Doña Mira-Soesa.

Beminde gelovigen!

Hier spreekt Jonckvrouwe Lydewy tot u:
,,Bereid u vooral goed voor als u op stap gaat met Festina Lente!''
Ja.
Zoiets zei ze.
Vanaf de kansel.
,,Want'', zo ging ze verder: ,,je ziet wat ervan kan komen!
Voor je het weet spreek je vanaf grote hoogte je toehoorders toe.''
En wij, het gepeupel van Festina Lente, het voetvolk, de leken: wij luisterden.
Natuurlijk luisterden we!!
Aandachtig zelfs.
Maar wat zei ze nou ook alweer??

Oh ja.
Dat de organisator zelf Galerie Eilandspolder niet kon vinden!!
De TomTom werkte niet.
En toen waren ze de weg kwijt geraakt.
Verdwaald in storm en regen.
Geen ankerpunt in het landschap om zich aan vast te houden.
En waar kom je dan uit?
In ieder geval niet bij de Galerie waar we met elkaar hadden afgesproken.

En die galerie was toch heel erg de moeite waard.

Vrolijke kunst voor binnen.
Blije kunst voor buiten.

Betaalbaar en verrassend.

Dus altijd nog weer eens leuk om naar terug te gaan.

Maar bepaalde mensen kunnen dan misschien maar beter een ouderwetse landkaart meenemen.
Of bemoei ik me er nu teveel mee??


Bang om elkaar opnieuw kwijt te raken liepen we gearmd terug naar de auto's om onze reis voort te zetten.
Middenbeemster!!

Daar stond ons in de tuinkamer van Dominee Wolff een kopje thee te wachten in prachtig serviesgoed.
De tijd werd daarmee onmiddellijk teruggedraaid.
Of hadden ze toen nog geen Café Noir verpakt in een zilverpapiertje?

Hoe dan ook.
Een paar eeuwen eerder was het de jeugdige Vlissingse Betje die bij Dominee Wolff kwam inwonen.
Hij, ruim dertig jaar ouder, deed dat uit goedertierendheid.
De beschadigde Betje zou anders nooit een normaal leven hebben kunnen leiden.

Betje kwam terecht in het huis van een notabel.
Het ontbrak haar aan niets.
Ze mocht doen wat ze het liefste deed: schrijven.
Als tegenprestatie moest ze wel elke zondag in de kerk zitten.

We genoten van de rondleiding.
Bekeken de Statenbijbel, de keuken, de schrijfkamer van Betje, dat ze Kipperust noemde.



Zo goed als mogelijk is de sfeer uit de tijd van Betje teruggehaald in het Betje Wolffmuseum.
Authentieke spullen van Betje zijn er niet meer.
Daarvoor was het leven van Betje te rigoureus.

Uiteraard was Lady Elmlane vooral geï nteresseerd in de handwerkjes en de linnenuitzet van de Wolffjes.
Zo ook Vrouwe Frizonia.

En Donna Giardino??
Die liep in de tuin!

In 1777 overlijdt Dominee Wolff.
In de pastorie moest Betje plaatsmaken voor de nieuwe dominee.

Betje zocht contact met haar vriendin Aagje Deken en de twee blijven vanaf die dag samen.

Ze blijven schrijven, maar het leven gaat niet ongemerkt aan hen voorbij.
Ze vertrekken naar Frankrijk maar moeten terugkeren naar Nederland om verzekerd te zijn van een pensioen.
Ze vestigen zich in Den Haag waar ze uiteindelijk ook overlijden (1804), negen dagen na elkaar.

We lopen naar de naastgelegen kerk waar Dominee Wolf de nieuwbouw bij lange na niet heeft meegemaakt.
Een modern aanbreisel aan een eenvoudig kerkgebouw waar hedentendage nog steeds wordt gekerkt maar waar ook andere bijeenkomsten en tentoonstellingen worden gehouden.


We worden vorstelijk rondgeleid langs alle bijzonderheden,
zoals de bewaard gebleven stoofjes waaraan rijke kerkgangers hun voetjes konden warmen.

Het orgel.

En de gebrandschilderde ramen.

Aldus kregen we een prachtig afgerond beeld van het leven uit de tijd van Betje Wolff.
Dank daarvoor Doña Mira-Soesa.

De reden waarom we een eerder gepland uitje naar Middenbeemster moesten uitstellen was geen vrolijke.
Maar de draad van het leven weer oppakken is een kunst die vooral door Rode Hoeden vrouwen goed wordt verstaan.
Gelukkig maar.

Tijd voor koffie, taart, wijn, salades, nog meer gezelligheid....
Het leven moet gevierd!!