________________________________________________________________________
Zondag 11 oktober 2015
Herfstontvangst ten paleize van de Queen die haar verjaardag viert
Er was eens een kabouter.
Zo'n kleine opdonder met een puntmuts en een baardje.
En bretels.
Zo'n piepklein mannetje dat zijn leven leeft in een paddenstoel of tussen de wortels van een grote eik,
diep weggestopt voor alle mensen die maar niet willen geloven dat ze echt bestaan.
Zo'n mini-mini mensje was Joep.
Joep zou een gelukkig en tevreden leven hebben gehad, ware het niet dat hij zich groen en geel ergerde aan de kei die in zijn voortuintje lag.
Die kei wilde niet weg.
Wat hij ook probeerde, wie hij ook om hulp vroeg: het lukte hem niet om de kei weg te krijgen.
,,Ik zou veel gelukkiger zijn als die kei niet in mijn voortuintje lag'' hield hij zichzelf voor.
,,Die kei vergalt mijn leven. Ik word er doodongelukkig van. En depressief.''
Joep verspilde zijn hele leven aan het wegkrijgen van de kei.
Wat niet lukte.
Hij stierf als een radeloze, krachteloze, uitgeputte, moedeloze en buitengewoon ongelukkige kabouter.
Wat hij wilde bereiken in zijn leven had hij niet bereikt.
,,Maar dat gaat mij niet overkomen!'' besloot zijn zoon die bij wijze van erfopvolging in het huisje van zijn vader ging wonen.
Joep juniorbesloot het anders aan te pakken.
Hij legde een paadje aan rond de kei, met mooie steentjes, hij zette er een bankje bij, plantte er plantjes die kleurige bloemen gaven
en liet een heerlijk geurende klimplant groeien tegen de ergernis die het leven van zijn vader zo zuur had gemaakt.
's Avonds, als de zon onderging, vlijde hij zich neer op het bankje, stak zijn pijpje aan en mijmerde in de zwoelte van de ondergaande zon.
,,Wat kan een kabouter worstelen met de problemen die zich voordoen en die zich niet laten veranderen.
Dan kun je je maar beter neerleggen bij de feiten en er het beste van maken.
Zou zoiets typisch zijn voor kabouters? Of kennen grote mensen dat probleem ook?''
Dat was een wijze kabouter, die Joep jr.
Ter herinnering, maar ook ter waarschuwing werd de beeltenis van Joep senior aan een boom bevestigd.
En als je dat wil zien:
rij dan van Bergen naar Bergen aan Zee over de Eeuwige Laan.
Precies in de bocht, net voor de rotonde, kun je Joep vinden.
Maar pas op waar je loopt!
Kabouters zijn klein.
En voor je het weet trap je ze misschien op hun koppetje.
Voorzichtig dus.
En als je in de auto voorbij rijdt: groet ze dan.
Echt.
Ze voelen het!
Zo verging het Joep sr.
Het verhaal kwam ons ter ore tijdens het knutselen aan lampionnnetjes.
We hebben geplakt en geknipt en gescheurd, met fraaie resultaten.
En dat niet alleen.
We aten taart en dronken wijn, deelden onze wetenswaardigheden, we snoepten van hapjes en schonken de glazen nog eens vol.
En toen hebben we elkaars lichtjes aangestoken.
En was er voor iedereen ruimte om de ander alle goeds toe te wensen en
om te vertellen over de achterliggende gedachte achter het lampionnetje.
En zo werd het mooi en intiem en warm en open.
En licht.
Steeds lichter.
Zoals je dat eigenlijk alleen maar bij de rode hoeden meemaakt
die in Festina Lente hun verbondenheid vinden.
De Queen bleef licht verbijsterd achter
met een heleboel prachtige herfstcadeautjes, met lieve woorden op prachtige kaarten
en met een blij en dankbaar gevoel over vriendschap die licht geeft.
