________________________________________________________________________
Verslag van mijmeringen in de beeldentuin van Nic Jonk
en een afterparty bij de Queen
op donderdag 22 juni 2023 - Zonnewende
Nic Jonk.
Een tuin vol prompte beelden: wulps, weelderig, vrouwelijk, rondingen, welvingen.
En wij.
In rood en paars met zin om deze zonovergoten dag met elkaar te vieren
tussen het groen, het gras, het kabbelende water en het wuivende riet.
Temidden van het Schermer landschap.
Met z'n weidsheid, z'n luchten, z'n stilte, z'n uitzicht, z'n fabelachtige schoonheid.
Het klopte, daar in het museum en de beeldentuin van Nic Jonk
aan het Haviksdijkje in Schermerhorn.
We waren met 11.
En de ontvangst was meer dan hartelijk.
De koffie en de koek stond klaar en we kregen een korte uitleg over wat, hoe en waar.
Maar eerst de koffie.
Op schoteltjes met een lieve tekst.
Een klein gedichtje van Greet Jonk, de vrouw van Nic, zoals ze er zoveel maakte.
Het was fijn elkaar weer te zien en te ontdekken.
Maar de inspirerende omgeving hield ons niet lang op onze stoel gevangen.
We wilden naar buiten.
Maar eerst natuurlijk naar binnen.
Want daar wachtte ons enige uitleg, bijvoorbeeld over de manier van beelden maken met behulp van talloze kleine houtjes
die met ijzerdraad aan elkaar gebonden werden zodat het gips er omheen gebouwd kon worden.
En dit is Truus, (zie het beeld naast het schilderij) liet onze gastvrouw weten.
Zij was de muze van Nic maar ook van vele andere kunstenaars, vooral omdat ze uren achtereen doodstil kon blijven staan!
Eens stelden de kunstenaars een tentoonstelling samen van alleen beelden en schilderijen van Truus,
waarbij zijzelf ook werd uitgenodigd.
Ze keek haar ogen uit, want overal zag ze zichzelf.
We bleven lang plakken, want er was ontzettend veel te zien.
En te genieten.
En het liefst zou je er een paar dagen door willen brengen inplaats van een paar uur.
Het is bepaald niet moeilijk om weg te dromen en in diepe gedachten verzonken te raken.
En zo vervlogen de twee uurtjes die we de tijd hadden.
In de auto op weg naar de Kasteellaan,
Waar ons, dankzij Lady Isabel en Lady Hildegonda, een uitnodigende hapjesplank was bereid.
Queen Chat las een symbolisch verhaal voor over een waterdrager
die twee kannen met zich meedroeg, de één tot de nok toe gevuld, de andere bleek niet perfect te zijn: hij lekte.
Maar juist omdat hij waterdruppels verloor kregen de bloemen aan zijn zijde van de weg water waardoor ze konden bloeien als nooit tevoren.
We zongen met ons allen het mysterieuze Onder Gedonder,
terwijl Ladylon het vuur van de zonnewende ontstak.
We gaven elkaar een briefje van hoop mee.
Om de zomer door te komen als het soms toch even niet zo lekker gaat.
Dank aan allen.
En een fijne zomer toegewenst!