________________________________________________________________________
Verslag van een bezoek aan Landgoed Nijenburg in Heiloo
op woensdag 18 juli 2018
Landgoed Nijenburg straalt in de zon.
Duizend keer reden we er al aan voorbij, maar nooit eerder stapten we er naar binnen.
Nu wel.
Onze Lady Lizzy wist een rondleiding te regelen, speciaal voor Festina Lente.
In de woonkeuken aan de grote ronde tafel werden we ontvangen door onze gids
die de geschiedenis van het landgoed en haar bewoners in woord en gebaar aanschouwelijk maakte.
Met de bouw van het landgoed werd begonnen in 1705.
Jan van Egmond van de Nijenburgh liet een buitenplaats neerzetten om in de zomermaanden de stank van de stad te kunnen ontvluchten.
De hele inboedel werd keer op keer meeverhuist.
Want je wilde je thuis kunnen voelen, waar je ook was.
Jaartallen, familienamen, veranderende tijden.
De hele geschiedenis werd ons op aangename wijze voorgeschoteld
maar in de eerste zaal al vlogen al onze emoties een andere kant op.
Hoe zou het zijn om hier te wonen?
Hoe zou het slapen in zo'n hemelbed?
Hoe vaak zouden we gaan spelen met het poppenhuis?
We voelden ons gravin en freule tegelijk
en fantaseerden over een wandeling langs
de vorstelijke vijver vol waterplanten.
over een stoet personeel dat ons vanonder het balkon toe zou zingen op onze verjaardag
en over een high tea met vriendinnen uit theekopjes van dun porselein met een gouden randje.
Onze gids sloofde zich uit door uit de doeken te doen dat het destijds helemaal geen vetpot was
in de bevoorrechte kringen.
Mede daardoor de erfrechten niet meer louter naar de oudste zoon gingen maar verdeeld moesten worden onder alle kinderen uit het gezin.
Met grote interesse hebben we geluisterd.
De blauwe kamer, de rode kamer, de gele kamer.
We konden er geen genoeg van krijgen.
Vloeren, behang, fraai bewerkte plafonds, prachtig meubilair, portretten aan weelderige linten.
Alles verkeert in fraaie staat.
Romantisch ook!!
Want je kunt er trouwen.
Of een feestje geven.
Want om het hoofd boven water te houden zijn Natuurmonumenten (tuin en bos) en
de Vereniging Hendrick de Keyser (huis en koetshuis) nu eigenaar van het landgoed.
En dan moet er geld binnenkomen om de boel in goede staat te houden.
Om die reden ook zijn er drie appartementen gerealiseerd.
Het leven gaat nu eenmaal door en de schoorsteen moet roken.
Maar eigenlijk was toen alle twijfel al weggenomen: hier willen we allemaal wel wonen!!
En toen hadden we nog niet eens de tuin bekeken!!
Maar eerst nog het 18e eeuwse poppenhuis, enig in zijn soort en een lust voor het oog.
Een droomwereld in het klein waar je niet op uitgekeken raakt.
En toen wisten we eigenlijk ook bijna zeker dat we in het huis rondliepen van onze eigen Lady Lizzy,
want hing haar schilderij daar niet aan de wand?
Wie durft te zeggen dat het niet lijkt?
Haar heftige ontkenning geloofden we nauwelijks.
En toen verlieten we het pand, in adellijke sferen.
We liepen niet meer, we schreden voort.
We zwaaiden niet meer, we wuifden.
En met een hart vol romantische verlangens betraden we de tuin.
Het grote zuchten was niet van de lucht. Want wie wil er nu niet zo'n tuin vol fruitbomen: moerbei, kers, appel, peer...
Hoe ademenemend mooi was het weer.
En hoe interessant.
Met dank aan Lady Lizzy en haar steun en toeverlaat Sorella Annebel!!
Geweldig gedaan!!
Tijd voor ijs.
En een terrasje.
Een mooie afsluiting van een schitterende dag!!