Verslagen

En ja, dan eten we het ook zelf op.
Om met de grote filosoof van deze eeuw te spreken: Logisch toch!

En het smaakte.

Laten we daar geen misverstanden over laten bestaan.

Onze gastvrouw Lady Puppy hield de zaken nauwlettend in de gaten.
Eten jullie wel genoeg? Zal ik nog wat inschenken?
Heb je dit al geproeft?

En toen iedereen haar keuze had gemaakt, haar bordje had gevuld,
kon het grote zitten/kwebbelen/smikkelen/bijpraten/lachen/luisteren en bewonderen beginnen.
Steunen zonder kreunen.
En op tijd ingrijpen:
Lady's: wie zijn we eigenlijk?

Zo'n 'voorstel'rondje doet het altijd goed.
Want wat is het niet heerlijk om te kunnen zeggen dat je al 6 jaar bij
deze club zit, of dat je een relatieve nieuwkomer bent maar dat je er al helemaal
bijhoort, dat je best wel eens wil/mag zeuren over je pijntjes en verdrietjes,
maar dat je de herkenning, de steun, de blijdschap en de vriendschap van je mede-rode hoeden
ervaart als een warm bad.
En dat er altijd wat te lachen/te beleven/te genieten valt.
Maar je moet het natuurlijk wel zelf doen!
En willen.

En dan vul je je bordje nog een keer en heet je van harte onze probeer-lady welkom.
Is ze geschrokken van ons? Of juist niet?
Heeft ze het lef om straks, samen met ons, naar buiten te treden met een rode hoed op haar hoofd?
Wil ze samen met ons wel de diepte in maar evenzogoed in fladderkleren op het Waagplein
zitten in de zon.
Met een wijntje?
En nog één?

Het kan niet anders dan dat ze er even over na moest denken.
Dachten wij.
Maar nee.
Anne heet vanaf dit moment Freule Mathilde

zoals Lady Jolande voortaan door het leven gaat als Lady Hyacinth (Bucket)
naar de hilarische grande lady uit de Engelse tv serie Schone Schijn

en Lady Aukje eindelijk haar koninklijke naam aankondigde
maar nog niet meedeelde. Zo gaat dat in adellijke kringen.
Alles heeft z'n tijd.

Maar veel blijft ook gewoon hetzelfde.
De intense gesprekken, de lachsalvo's, de stoere taal en de plannenmakerij.

In ganzenpas togen we richting Cool.
Soms met een omweg, soms tussen de huizenblokken door, de korste weg, de langste weg.
Uiteindelijk was het de portier van het theater die ons verwelkomde met een warme handdruk.
De paarse en rode jassen kregen een ereplek in de garderobe
en wij togen naar de zaal.
Bang dat onze intensie weg zou vallen in het rood van de rode stoelen waren we niet.
Want we vallen op.
Hoe dan ook.

Had mijn vrouw maar één zo'n been!
Wie was dat ook alweer die dat zei?
Godfried Bomans in de nabijheid van Marlène Dietrich.
Maar wij hebben ook van die benen!
En dat willen we best laten zien. Hi!

We zaten hoog.
Heel hoog.
Maar de voorstelling was uniek en hilarisch.
Vooral door de enorme herkenbaarheid.
Vier vriendinnen gaan voor de vijfde keer op vakantie met hun reisclub De Opvliegers.
De keuze valt op Bali maar ter plaatse komen ze toch vooral zichzelf tegen.
Ze zitten midden in de overgang of hangen er tegenaan cq ontkennen het nog, maar wat voor uitwassen kent de overgang,
wat overkomt je en hoe ga je ermee om?
Sexy, swingend en ontroerend
En warm.
Heel warm.

Hoe dan ook: we besloten ter plekke onze Texelvakantie om te zetten naar Bali.
Want dáár gebeurt het!

We dronken er een glaasje op.
En wisten dat het goed was.