________________________________________________________________________
Bijzonder verslag van een bijzondere ontmoeting
tussen Paard en (rode hoeden) Mens
bij de fraaie, rietgekapte stolpboerderij van Lady Josefien van Bentinck
op zaterdag 10 juli 2021
Heerhugowaard
Diep verborgen in het lommerijke groen ligt de eeuwenoude stolpboerderij van Lady Josefien van Bentinck.
,,Parkeer maar op het erf'', zegt ze gastvrij als het schitterende toegangshek voor ons openzwaait.
,,Er is ruimte genoeg!''
En ruimte is er inderdaad genoeg.
Zodra je uit je auto stapt word je als vanzelf opgetild door het landleven uit de tuinbladen en de navenante glossy's.
Je voelt het, je ruikt het, je ziet het, je ervaart het
en je waant je onmiddellijk op een boerderij.
Huizenhoge groensingels dekken het uitzicht af op de omliggende bebouwing.
En als je dan op de fraaie entree van de boerderij afloopt weet je ook meteen wat deze bewoner begeestert:
paarden!
,,Kom binnen'' zegt de lady Josefien.
,,We zitten buiten!''
Een hartelijke begroeting volgt.
We zijn met 14 lady's.
Een bont gezelschap met veel paars en rood.
Heel even schiet het door mijn gedachten: hoe reageren paarden eigenlijk op de kleuren paars en rood?
Eerdere ervaringen met stiertjes in de wei hebben ons voorzichtig gemaakt.
Maar nee.
De paarden van Lady Josefien tonen nauwelijks interesse in onze fonkelende outfits.
Een emmertje wortelen en een bak met appeltjes zijn vele malen interessanter.
Lady Josefien heet ons welkom en steekt meteen van wal.
Ze vertelt over de boerderij waar ze al 40 jaar woont en over de mogelijkheid die de boerderij biedt om zich volledig en professioneel
bezig te houden met wat ze het liefste doet: paarden fokken.
Ze blijkt een boeiende vertelster, mede door het feit dat ze superieur is op het gebied van de paardenfokkerij.
Ze vertelt er kleurrijk en met passie over.
We hangen aan haar lippen,
Geen vraag wordt beantwoord met 'dat weet ik niet'.
Ze heeft het over dressuurpaarden, Gelderse paarden, springpaarden.
Over de KWPN, bijbehorende keuringen en over veulens die minimaal 4,5 maaden bij hun moeder blijven.
Ze heeft al minstens 50 veulens gefokt.
Dus ja, dan heb je er wel verstand van.
Je voelt en ziet aan alles dat dit het gebied is waarop ze zich thuis voelt.
Paarden zijn wat je noemt 'haar ding'.
Ze is één met al het leven om haar heen.
Zo houdt ze rekening met egeltjes die zich onder het hooi hebben verstopt.
Ze schept er rustig de hele hooiberg voor overhoop.
Momenteel heeft ze drie merries, waarvan er twee in de wei staan naast de boerderij.
Met bijbehorende veulens.
Vanuit haar kamerraam heeft ze er zicht op.
En zo houdt ze een oogje in het zeil.
Ontroerend vinden we het.
Dat uitzicht.
En lief!
Lady Josefien nodigt ons uit een kijkje te komen nemen bij de paarden.
Voor onze veiligheid heeft ze de stroom van het hek gehaald.
Waarvoor wij haar uiteraard zeer dankbaar zijn.
Waar let je nou op, vragen we Lady Josefien als we bij het hek staan.
Op hun houding, zegt ze. Op hun gratie. Hun bewegelijkheid.
De stand van hun benen.
Op alles.
Na drie jaar zijn paarden zadelklaar, vertelt ze, en kan er op gereden worden.
Wat is het doel van het fokken van paarden, vragen wij.
Niet het vermeerderen maar je probeert steeds betere paarden te krijgen, legt Josefien uit.
Wij zijn er stil van.
Is het niet ontzettend moeilijk om zo'n pasgeboren veulen af te staan aan een volgende eigenaar, vragen we?
Lady Josefien: ,,Als je je paard niet wil verkopen moet je niet fokken.
Dan ben je gewoon geen goede fokker.
In dit vak moet je afscheid kunnen nemen.
Maar natuurlijk is het leuk als je later hoort dat jouw veulen is uitgegroeid tot een mooi krachtig en sierlijk paard.
Want dat is toch wat je wil!''
We kijken en bewonderen.
En we zijn onder de indruk.
Inmiddels staat de fles op tafel.
Waarmee we hier meteen onze gastvrouw hartelijk willen bedanken!
Niet alleen bood ze ons een inkijkje in haar leven, ook ontving ze ons met heerlijke hapjes en drankjes,
wat je noemt een warm onthaal!
,,Waarom zou je überhaupt een paard kopen.''
Vraag ik Lady Louis de first.
,,Waarom niet?'' kaastst ze terug.
En ze kijkt me vol onbegrip aan om aan te geven dat ik nu dus de meest stomme vraag heb gesteld die maar denkbaar is.
Ik concentreer me van schrik op het mopshondje onder tafel.
..Lief hè?'' zegt Lady Louisa de first.
,,Vraag maar aan Lady Josefien van Bentinck.
Ze heeft vijfentwintig jaar mopshonden gefokt!''