Home  Informatie  Agenda  Hofhouding  Foto  Verslagen  Teksten  Contact    
________________________________________________________________________

Verslag van een Solextoer door Noord Holland,
samen met de chapters van Heiloo, Wieringen, Festina Lente en de Victorientjes
op 6 juni 2015.
Vertrek vanuit Heiloo op een zonnige, winderige maar oh zo enerverende dag!

Het is half twee in de middag en we zijn best een beetje zenuwachtig.
Krijg je zo'n Solex makkelijk aan de praat? Kan ik dat ding wel aantrappen? Durf ik het eigenlijk wel? Rijden we straks niet allemaal tegen elkaar op?

Maar gek genoeg durf je alles zodra ook je mede-rode hoeden zich melden en behoort alle zorg tot het verleden.
En ze zijn er. Je mede-rode hoeden.
En hoe!

Uitgedost in uitbundig rood en paars, met hoeden en sjaals en drapperieën, met wapperende boa's, rinkelende armbanden en pronte zonnebrillen.

In vol ornaat heet zoiets.
Onze organiserende Queen Catherine (hier onder links op de foto) werd er helemaal een beetje verlegen van.

Al die stralende gezichten om haar heen, al die blije kreten en al die hoopvolle blikken....

Je kunt als queen alles goed regelen, maar de juiste sfeer is toch een kwestie van geluk hebben.
En geluk hadden we.
Zon, ideale buitentemperatuur en wind genoeg om alles en vooral onszelf te laten wapperen.

Na de koffie met een koek werden de motoren gestart.
Bij de één ging dat makkelijker dan bij de ander.
Theo, onze begeleider, had er meteen al het zweet van onder zijn oksels.


Met warme laarzen aan of met blote benen.
Niemand liet zich weerhouden.
Gasgeven en gáán!

Dwars door het landschap dat zich in al haar schoonheid aan ons openbaart.
Met fluitenkruid en zuring in de berm, met stralende boterbloemen en madeliefjes in de weilanden,
met schitterende rodondendrons in volle bloei bij de huizen
en dat alles onder een strak blauwe hemel.
Lammetjes in de wei, paardjes die opkijken en kipjes die van schrik een extra eitje leggen.
Met de wind in ons haar en fladderende sjaals, hoeden en boa's vormen we een fleurig lint dat door de velden trekt.
Auto's stoppen spontaan. Fietsers zwaaien ons toe. Er wordt geroepen en we voorzien menigeen van een stralende glimlach.
We vallen op.
En wij?
Wij trekken het gas open als dat mogelijk is.
We wachten op elkaar als we over moeten steken.
We delen de ervaring dat het zo'n Solex toch wel heel prettig trilt in het kruis
 en we laten de bezorgde aanwijzingen van onze Theo maar een beetje langs ons heen glijden.
Want vrouwen die het naar hun zin hebben zijn onbenaderbaar cq ontoerekeningsvatbaar.
En dat willen we vooral zo houden!

Dan komt Schoorl in zicht.
Terrasje!!
De warmste kledingstukken gaan uit want de zon mag prikken.

In de nabijheid van de Klimduin is de wijn niet aan te slepen, de bitterballen, de hapjes, de broodjes.
Nog maar een glaasje?
We nemen nog een fles!

Dat we ook nog terug moeten: who cares?

Theo houdt als een bezorgde en ietwat overspannen vader het alcoholgebruik in de gaten.
Maar veel haalt dat niet uit.


Dus als het tijd is om de motoren weer te starten, starten ze ineens met veel minder moeite.
Onze Solexjes lijken vleugeltjes te hebben. Ze grommen van geluk.
De motoren ronken als zonnetjes.
Op die ene na.

Niemand weet achteraf of het lag aan haar hoed.
Ze had tenslotte de grootste hoed op van ons allemaal.
Of dat het toch de wijn was......wie zal het zeggen.
Maar de Solex van Kitty, hier midden nog stralend op de foto, hield het voor gezien.
Definitief, zo leek het.


Dat werd dus wachten. En geduld hebben.
En dat gaf ons dan weer de tijd om veelkleurige foto's te maken.
Van achteren.
En van voren.



Het zat onze Theo niet mee!
Hij trapte tot hij een ons woog. Zonder resultaat.
En er leek niets anders op te zitten dan het noodbusje aan te spreken.

Dat dat uiteindelijk niet nodig was, verheugde ons allen.
Kitty kon gewoon mee terug rijden.
Een wondertje op wielen.
We wisten nu hoe het moest en als er al remmingen waren, dan waren die nu weg.
Dus flitsten we over de paden, door het bos, langs 's Heren wegen, door woonwijken en onder prachtig bladerdek door.
Veilig en wel bereikten we de thuisbasis.
En daar gingen we, voor de verandering, op de foto!!

En Theo? Die schijnt nog steeds angstdromen te hebben.
De stakker.

Met dank aan Queen Catherine
voor de organisatie van dit spektakel!!

Q-Chat van Festina Lente