________________________________________________________________________
Pak je agenda er maar vast bij, want volgend jaar gaan we weer!!
Verslag van een enerverend Festina Lente-tweedaagse op Texel
22 en 23 juli 2016
De oude Griekse wijsgeer Socrates (469-399 v.Chr) zei het al:
,,Vrouwen zijn wonderlijke wezens!''
Zo gooide Jonckvrouwe Lydewy tot twee keer toe twintig eurocent in een gleuf om vervolgens te ontdekken
dat ze niet de deur naar het damestoilet had geopend maar (twee keer hè!) de deur van de herendouche!!
Het was ook Jonkvrouwe Lydewy die stomverbaasd op het eiland Texel van de boot afstapte
terwijl ze stellig wist dat we nog niet eens uit Den Helder waren vertrokken!!
Maar ja.
Toen we met z'n allen tijdens een rondvaart over de Waddenzee plotsklaps door een haven voeren vol oorlogsschepen
kwam niemand van ons op het idee dat dit wel eens Den Helder zou kunnen zijn.
Op Mira-Soesa na, maar ja, die is kleuterjuf.
Zo zie je maar.
Stap in de wereld die Texel heet
en dwaal met ons mee over een eiland vol verrassingen, ervaringen,
verwarring, ontdekkingen en hilariteit.
Een eiland vol schapen, fietspaden, boerderijen, warme wol en frisse zeewind.
Een eiland ook waar we niet voor het eerst waren maar zeker ook niet voor het laatst!
We huurden fietsen om het eiland te doorkruisen, op zoek naar etenswaar.
Etenswaar?
Ja. Etenswaar.
Bedenksel van Anne Hottentot en haar prins Piet Prins.
Ze zijn van Isola Bella, een gastvrije B&B, waar je kunt slapen maar waar je ook
kunt intekenen voor de fameuse Tasty Tour of Texel die Anne heeft uitgedacht voor haar gasten.
Je gaat zelf op pad om bij diverse hoeves, kwekerijen en zelfpluktuinen je eten bij elkaar te schrapen
(aardappelen, aardbeiden, Texels lam, paddenstoelen)
om 's avonds met z'n allen onder leiding van Anne met diezelfde ingrediënten een mooi diner in elkaar te flansen.
Van flansen was overigens geen sprake.
Anne weet wat ze wil en ze kan koken als de beste.
Voor dit Tasty-Tour-idee mag ze van ons een standbeeld krijgen op Texel
want het is een geweldige, gezonde en nuttige dagbesteding en
's avonds weet je precies wat je eet en waar het vandaan komt.
Je hebt het immers zelf bij de boer opgehaald en eigenhandig klaargemaakt.
Geen pakjes en zakjes, geen conserveringsmiddelen en geen verwoestende E-nummers.
Lang leve Anne, lang leve Piet!
Het leven is mooi op Texel.
Je bent ver weg van het nieuws van het vaste land en de ellende in de wereld.
Twintig minuten varen en je waant je in de Hof van Eden, alhoewel ook hier een communicatieprobleem,
een losgeschoten fietsrekkabeltje, ongewenste caféherrie en het vergeten van een medicijntje
voor enige consternatie kan zorgen.
Maar verder ging het goed: geen tekenbeet, geen lekke band, geen valpartij, geen kwijtgeraakt fietssleuteltje,
geen tweedegraads verbranding en
geen lady die er stiekem 's nachts met een wilde boerenzoon vandoor ging.
De oogst was rijk.
Vooral ons bezoek aan de aardappelenmevrouw was leuk.
Onze eerste stop.
Lady Mira-Soesa kroop de Engelse telefooncel in waar onze spullen (eieren en aardappelen) al voor ons klaar lagen.
En ondertussen legden we elkaar omstandig uit dat wij nog lang niet van plan zijn om achter de geraniums te gaan zitten,
hoe mooi die ook mogen wezen.
We (Donna Iesie) leverden ons kaartje in en verder ging de tocht.
Op naar de Chocolaterie.
Die afstand hebben we verdomd snel afgelegd!!
Chocolade pumps, chocolade lammetjes en bonbons in duizend smaken.
Het water liep ons in de mond.
Tot Mira-Soesa het niet langer kon aanzien, dat smachten, die hunkering.
Ze bood ons allen spontaan een bonbon aan die we zelf mochten uitzoeken!
Het groene kikkertje was de keuze van Puppy Lady!
Hmmmmmmm
Terwijl Jonckvrouwe Lydewy haar rustmomentje pakt worden wij rondgeleid door de charmeur van het eiland:
de eigenaar van de paddestoelenkwekerij aan de Kadijksweg in Den Burg.
Hij pakte ons in met boter en suiker.
We kregen ze in een kistje mee: de prachtige shiitakes.
Nee. Geen paddo's. En dat is misschien maar goed ook want we moesten verder:
langs de viskraam en de kaasboerderij, recht op ons doel af:
ijskruid, lamsoor, zeekraal, volle kwark van de Novalis hoeve
en naar een halve Ridder Willem worst.
Windje mee, windje tegen en opnieuw de weg kwijt!
Anne verwachtte veel van ons.
Onderweg aten we kibbeling, kopen we een schapenvacht als fietszadel (want au) en aaien we de kalfjes die in het gelid groot staan te worden.
Het landschap is wijds en afwisselend.
Bos, duin, weiland.
Tot we aan een bankje voorbij rijden.
Een bankje dat we kennen.
Van de vorige keer!
Hela hola!
Stop! Halt! Ho! Terug!
Ja.
Ga maar zitten op dat bankje.
Allemaal?
Ja.
Want hier was het!
Wat?
Sommigen van ons weten het precies.
Hoe Donna Giardino ons hier tijdens ons eerdere bezoek aan Texel
het levensverhaal uit de doeken deed van haar idool:
Jan Wolkers, schrijver, schilder, beeldhouwer, Bekende Nederlander, persoonlijkheid!
De Donna raakt opnieuw in extase: hier was het. Dit was de plek.
Gouden grond.
Hier vond destijds de lezing plaats.
De lezing der lezingen!
Destijds, twee jaar geleden dus, ontwikkelde zich achter de rug van de Donna een inktzwarte hemel.
We zouden het niet droog houden!!
Dáár was het waar de donkere wolken zich samenpakten.
Wij zagen onze geest al dwalen maar de Donna wilde van niets weten.
want ZIJ had het levensverhaal voorbereid van háár grote voorbeeld: Jan Wolkers de Grote
en dát verhaal moest verteld!
En gehoord!
Dus bleven we zitten.
En luisterden!!
Met angst en beven voor het aanstormende noodweer.
Ja.
Hier was het!!
Naschrift: het bleef droog!!
Toen!
En nu, terug op de plek van weleer, was er van noodweer geen sprake.
Integendeel zelfs.
Het was warm. En zwoel.
,,Jan Wolkers?''
vroeg onze kersverse Puppy van Hongaarse origine.
,,Jan Wolkers?
Is dat niet de schrijver van Ik, Jan Cremer!''
Samen koken.
Hadden we dat al eens eerder gedaan?
Niet zo uitgebreid.
Hier in Isola Bella blijkt dat we een goddelijke maaltijd klaar kunnen maken met ons allen.
Als Anne maar zegt wat we moeten doen.
We eten aan een lange tafel en zijn trots op onszelf.
En terecht!
Het smaakt, is verrassend en we beloven onszelf dat we de recepten thuis na zullen maken.
Met die belofte gaan we naar boven.
Bedtijd!
Lekker slapen en morgen gezond weer op.
Ik slaap met Puberpuppy (wat kan díe ondeugend zijn!!) op de kamer en we nemen de dag nog even door:
Wat een leuke ontvangst, wat een heerlijke koek (met dank aan Donna Iesie)
en wat een leuk armbandje voor ons allemaal van Dame Gerie!
De volgende morgen.
Ontbijten en dan weer op pad.
Denken we.
Maar als we naar buiten kijken zien we dit:
Ik ben niet zo snel emotioneel!
Ach.
Wat klets ik nou eigenlijk!
Ik werd er stik emotioneel van!!
Alsof die grote bellen willen zeggen: zie eens hoe kleurrijk jullie zijn, welke vormen lucht en vrijheid kunnen aannemen,
hoe je je kunt laten meeslepen door de wind en vooral: niet teveel zorgen maken want uiteindelijk komt het goed!!
We aten 'Ervaringsgebak'
(dat heet echt zo!!!) op het terras in Den Burg.
Op het pleintje ervoor spreekt een oudere heer ons aan:
Wie zijn jullie?
Na het gebruikelijke geneuzel over de echtgenotes van de Hells Angels en een vrijgezellenparty
wil de meneer toch het naadje van de kous weten:
Oke! Hier zijn we. Vrouwen van boven de vijftig die het leuk willen hebben met elkaar.
Die een paarse jurk aantrekken en een rode hoed en verder elkaar geen regels opleggen,
behalve:
NIET ZEUREN!!
De man rent weg: ,,Wacht wacht, niet weggaan!! Ik haal mijn vrouw!!''
We schepen in
op de Texel 44 voor een rondvaart over de Waddenzee op zoek naar zeehondjes.
Heerlijk buiten in de wind, met de zon in ons gezicht.
Geen zeehondje gezien, overigens!!
Ja. Daar ergens ver weg....als je goed tuurt....
We zijn naar Den Burg gereden waar we met ons allen heerlijk hebben gegeten.
Bij de Dertien Balken. Of waren het er Twaalf?
We kwamen veilig thuis.
Met de wind in ons haar en een hoofd vol gloednieuwe herinneringen.
Volgend jaar weer.
En het jaar daarop.
En het jaar daarop!
Texel.
Het zit in ons bloed.