________________________________________________________________________
Verslag van een buitengewoon geslaagde zonovergoten fietstocht over Texel
op 14 april 2019
We waren uiteindelijk maar met ons drieën.
Een beetje weinig, dachten we zo.
Zou het geen ludiek idee zijn om in ons jubileumjaar één enkele keer op stap te gaan met onze mannen erbij?
Dan kwamen we in ieder geval op een mooi aantal van zes uit.
Nog steeds niet veel, maar altijd nog gezelliger dan met een oneven aantal.
Bovendien zouden we onze mannen kunnen vragen om de fietsen op de auto te binden, om de overvaart te betalen,
om ons te duwen bij windtegen en onze band te plakken mocht dat nodig zijn.
We waren vol goede moed.
Maar wie namen er als eersten plaats op ons oude vertrouwde Jan Wolkers bankje in de duinen??
Ja dus!
Jaja. Rustig maar!!
De oplettende kijker heeft allang gezien dat daar, op die oudvertrouwde plek, niet ons eigen oude vertrouwde bankje meer stond,
de omgezaagde ruwe boomstam waar we met ons allen op pasten, waar we aandachtig luisterden naar de literaire lezing van Doña Giardino over haar geliefde schrijver Jan Wolkers en waar we de lucht zwart als inkt zagen worden als voorbode op een geweldige onweersbui.
Hoe dan ook:
de bloembollenroute op Texel begon met de overtocht van Den Helder naar het eiland
waaraan we al vele jaren geleden ons Festina Lente hart hebben verpand.
1 x per jaar maken we de overtocht en dat zal in de toekomst ook zo blijven.
Zet mei volgend jaar maar vast in jullie agenda.
Dan gaan we Happen en Trappen op Texel.
Bij Eterij en drinkerij Inn De Knip in Den Hoorn hielden we onze eerste stop.
Om te landen, om de zilte zeelucht van het eiland op te snuiven, om koffie met verse appeltaart te eten
en om plannen te smeden voor de te rijden route.
We besloten alles aan Johan over te laten.
Follow the leader.
Bloembollen wilden we zien.
En schaapjes.
Met lammetjes.
Die we later op ons bord geserveerd wilden krijgen.
Niks zieligs aan.
Want, zo legden de Texelaars ons uit:
een kort vrolijk lammetjesleven is altijd nog leuker dan een lang(er) dierenbestaan, vastgelegd aan kettingen,
in een varkenskot.
En toen smaakte die Texelse Lamsham toch ineens een stuk lekkerder.
Het was adembenemend mooi op Texel.
De lucht was blauw, de zon scheen en als we kwamen uiteindelijk zonder jas op het terras te zitten.
En hoewel we besloten hadden om incognito te gaan, dus zonder rood en paars,
bleken we toch heel mooi bij de paarse terrasstoelen te passen.
Wat een zaligheid!
Om daarna met heel veel plezier onze reis weer te vervolgen.
Op de fiets.
Met jas en handschoenen aan was het goed te doen.
Bewegen maakt warm en de ontspannen onderlinge sfeer deed de rest.
Het gras was groen, de boerderijen lagen er slaperig bij en de zon bleef onverminderd op ons bolletje schijnen.
Talloze bloemenvelden kwamen we tegen.
Zeker ook bij de opgang naar de Slufter.
We genoten!
Voor even.
Want om de heuvel te nemen die naar de Slufter leidde was toch nog wel even een dingetje.
Zeg maar gerust een hele klim.
Maar de mannen hielden zich kranig.
En wij ook.
Om vervolgens uitgeput plaats te nemen op het bankje dat uitzicht bood op het mooiste stukje Texel ter wereld;
de Slufter.
Met een verrekijker haalden we de vogels dichterbij. Tot we hun vleugels zagen, hun veertjes,
hun snaveltjes, het schudden van hun koppetjes.
Ontroerend mooi.
En toch.
We voelden ons tuurders, gluurders, maar dat alles met de beste bedoelingen.
De enorme klim over het duin waren we toen allang vergeten.
Een fenomenale uitzicht kregen we als cadeau op ons netvlies geprojecteerd.
De Slufter. Je moet er geweest zijn!
Maar we moesten door.
Er wachtte ons nog een lange fietstocht op ons gehavende zitvlees en met vermoeide benen.
Maar de beloning was zoet.
Spare ribs, kip saté en natuurlijk lamskoteletjes.
Waarna de mannen vroegen of ze de volgende keer weer mee mochten.
We hebben 'nee' gezegd.
