________________________________________________________________________
Verslag van ons bezoek aan Museum Het Schip in Amsterdam
op Wereldvrouwendag 8 maart 2019
Organisatie: Doña Mira-Soesa
We zijn vandaag, op Wereldvrouwendag, naar een lezing geweest:
(S)expressionisme in de Architectuur.
Het is een pittige lezing met veel namen en fors veel jaartallen.
Maar we laten het ons graag vertellen.
Wat hebben vrouwen te zoeken in een mannenbolwerk waar je maar nauwelijks voet aan de grond krijgt?
Vrouwelijke architecten hebben het moeilijk, leren we.
Toen en nu eigenlijk nog steeds.
Kregen ze vroeger gewoon de kans niet, tegenwoordig verdwijnen vrouwelijke architecten nog steeds van de radar zodra ze afgestudeerd zijn.
Is tijdens de opleiding 50% vrouw, op het speelveld van de praktijk is slechts 6% vrouw.
En niemand weet waar de overige dames zich bevinden.
Praktijk is: hun werk wordt en werd gewaardeerd maar niet uitgevoerd, anders dan onder de naam van hun man of collega.
Zo was er ene Le Corbusier, een beroemde Zwitser-Franse architect, die wel heel ver ging in zijn jaloezie en onhebbelijkheid tegen vrouwen.
Hij kon het hebben dat een vrouwelijke collega een prachtig gebouw had neergezet.
Hij verpestte haar werk opzettelijk spuuglelijke beschilderingen aan te brengen.
Hoe klein van geest moet je dan wel zijn.
Slechts een enkeling brak door, dwars tegen alle tegenwerking in.
Zoals Margaret Staal, de eerste vrouwelijke architect van Nederland.
Maar er waren meer vrouwen die het hoofd niet lieten hangen.
Wij luisterden aandachtig, stiekem ook geinteresseerd om ons heen kijkend, want de lezing werd gegeven
in het oude postkantoor van Museum Het Schip aan het Spaarndammerplantsoen in Amsterdam.
Oude tijden herleven daar. Zelfs de stempels, stempelkussens en rolletjes wisselgeld zijn bewaard gebleven.
Museum Het Schip is ondergebracht in de monumentale volkswoningbouwcomplexen van Michel de Klerk,
gebouwd met als doel om het volk te verheffen.
Het meest expressionistiche blok wordt in de volksmond Het Schip genoemd
en behoort tot de top van de Amstrerdamse School architectuur uit het begin van de twintigste eeuw.
Kenmerkend voor de Amsterdamse School Architectuur zijn de ronde vormen en verfraaingen aan de buitenzijde.
Er werd veel (rode) baksteen gebruikt en opvallend zijn ook de laddervensters, de steile daken en de wonderlijke torentjes.
Maar hoe interessant ook: de honger dreef ons toch naar het restaurantje van het museum waar we massaal aan de kroketten gingen.
En dat smaakte voortreffelijk.
Waarna we alle tijd kregen om het museum eer aan te doen.
Er is veel te zien in Museum Het Schip.
Van aardewerk tot pamfletten, van meubelen tot sieraden, glas en kunstvoorwerpen.
Als extraatje bezochten we ook de tentoonstelling van Gaudi en zijn verwantschap met de Amsterdamse School.
We voelden ons vereerd en blij.
We zouden willen dansen en drinken, maar in de verste verte was er geen kroeg te bekennen!
,,Bij mij thuis dan maar?'' stelde Doña Mira-Soesa voor.
En zo stapten we weer in de auto om terug te rijden naar de plek waar het vanochtend allemaal
begon met koffie en bananenbrood in het gastvrije huis van onze Doña.
,,Wijntje?''
