Red Hat Society Het prille begin Hofhouding Gedicht Foto's Home Activiteiten Verslagen Qwienspage Aanmelden
NOORWEGEN
Fjordencruise met de Ryndam van de Holland America Line	Let op: er staan heel veel foto's op deze pagina, dus het duurt soms even voor alles zich vult. Neem daar even de tijd voor.   Dag 1: VERTREK Of 'ie geheel vrijwillig met ons op de foto ging? Ik wens dat te betwijfelen. Ben, want zo heet hij, kon geen weerstand bieden aan zoveel rondborstigheid. Hij werd gewoon platgedrukt. Er was geen wegkomen aan. Hij had onze zoon kunnen zijn. Pardon....kleinzoon. Daarom vonden we hem zo leuk. In zijn apenpakkie: liftboy van de cruiseterminal Rotterdam. Inchecken ging voorspoedig en in een mum van tijd lagen we uitgeteld op het dek voor ons middagslaapje. Want we zijn de jongsten niet meer. En dat merk je. Maar lang duurt de rust niet. Al dommelend slaat de twijfel toe: heb ik alles wel ingepakt? Mijn telefoon? Oh hemel, mijn creditcard! En waar is mijn ogenschaduw? Maar niets van dat alles speelt nog een rol als we feestelijk en met champagne welkom worden geheten in de Theaterzaal van het schip, toegesproken door de kapitein himself en door Queen Annette, de bolleboos van de Red Hat Cruises. En natuurlijk doen we mee aan de sloepenrol: een nummertje opgepakt stilstaan op het dek onder je eigenste reddingsbootje terwijl de speaker uitlegt wat je moet doen in geval van nood. Wie het nog weet mag het zeggen. Met z'n allen op de foto. En ook ééntje van de zijkant want ik wil d'r ook op, zei ik tegen m'n man. Ik ben diegene met die rode hoed! Haha. Aangenaam. Wat u hier verder leest is MIJN (beeld)verhaal, maar er zitten uiteraard talloze herkenningspunten in voor iedere queen/lady die meereisde. Dus veel plezier. Daar gaan we dan. Dag 1. De scheepstoeter kondigt ons vertrek aan. Uitgezongen door shantykoor Barend Fox En ik zal wel voor een sentimentele tuthola zijn maar van zo'n shantykoor krijg ik knikkende knieën. Nou tabé dan! Snik. Toen wij uit Rotterdam vertrokken......snik....ik groet je....snik......en zij keerden nooit weerom. Blijf daar maar eens nuchter onder. En dan gaan er ook nog van die rode hoedjes meezingen......bèèhhhhh!!! We zwaaien en hossen en zingen mee terwijl het schip zich majestueus om zijn eigen as keert. Hoe reusachtig het allemaal is merk je dan pas goed. De loods weet de weg en wij geven ons over. We kunnen er niet meer af. De zon schijnt en het geluk lacht ons toe. Want we zijn bofkonten! We laten het indrukwekkende Rotterdam (jaja, ik kom van het platteland) achter ons en de stad openbaart zich in al haar imposante schoonheid. Voor wie het wil zien natuurlijk. En ik zie het! We komen ogen te kort en dan zie je opeens zo'n toeristische attractie voorbijvaren.......... Huhhhh? Gatverdarrie. Zó eng! We varen, met zwembad en al, langs de Euromast alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. We eten een hapje, strekken onze benen, zwaaien naar de uitzwaaiers, hangen over boord en gaan dan op zoek naar onze hut om de koffers uit te pakken. Die zijn daar dan al op miraculeuse wijze terecht gekomen. Niets aan hoeven doen. Wat een weelde. Gastvrijheid staat ook nu weer voorop bij de Holland America Line. De aardbeien met chocola, hmmmm, zijn een cadeautje voor de Red Hat Society. ...........Ik heb mijn man er ook één gegeven.......!! Hij blij natuurlijk. Als een kind. Ik zweer het.  Het is flink na middernacht nu ik dit schrijf. De avond brachten we door met het bekijken van de boot (wat een pracht en praal), een kennismakings- en infobezoekje aan het Grand Theater, een zoekpartij in de fotogallerij en een borrel in de pianobar. Dat we daarna op het Lidodek nog een portie saté hebben gegeten met een moorkop als toetje ga ik hier niet vertellen. Dat hou ik liever privé. Dag 2: OP ZEE Op zee is het geen tel donker en verlaten. Altijd doemen er lichtjes op van voorbijvarende schepen of verre boortorens. Ik ben een beetje misselijk (want ja, saté en moorkop....) dus ik kijk uit mijn nachtelijke venster en voel wat naar boven komen terwijl de wereld van de zee aan mij voorbij trekt. Af en toe denk ik in de golven een bruinvis te zien. Of Neptunus. Maar dat kan ook de misselijkheid zijn. Gek dat je de volgende morgen toch gewoon weer trek hebt! Maar geloof me: ik heb me bij een fruitontbijtje gehouden en dat was allerminst een opoffering. M'n man dook het zwembad in maar ik heb na rijp beraad besloten om hem NIET in zwembroek te fotograferen! Mij teveel kapers op de kust! Mijn man weet zich niet helemaal goed raad met de Red Hat Society. Hoort hij er nou bij of toch niet? En mag hij naast zijn vrouw staan? Maar als fotograaf doet hij het uitstekend. Hij mag blijven. Mijn dankbaarheid toon ik door hem een hapje te gunnen van mijn koninklijke, geheel door de Holland America Line verzorgde en aangeboden high tea. Waarna hij mij dan weer een echte schat vindt. En zo houden we het al 45 jaar vol. Maar goed: wat ik zeggen wou. Donna Iesie en ik (gefotografeerd bij die grote taart van daarnet) lijken wel een beetje op elkaar en daarom worden we heel vaak voor zussen aangezien. Als één-eiïge twins zouden we het heel goed doen :-)) Echt. Maar nee, ze is niet mijn zus! Dit is mijn echte zus. Hieronder. We staan met z'n tweeën in het midden! Zij is die nieuwe. De Queen van Weesp. Mary van de Bloody Marys. Opgericht op Koninginnedag 2011 en nét niet de 100ste! En dat vindt ze héééél erg (maar niet heus). Ondertussen zijn we op de captains cocktail beland in de Hudson-bar. Let op: geef de officieren GEEN hand, want hygiène enz. Kussen mag wel. Ja sorry hoor, maar dat laat ik me dan geen twee keer zeggen! Ik vond Queen Annette en haar Baron Graaf Theodorus glamourous. Ze kunnen zó op de Rode Loper. Waarna we gingen dineren! High tea, cocktail, Red Hat diner. Helemaal super. Ik voelde me toch een potje chique! De Queen van Winsum kreeg er met de pepermolen van langs maar ze maalde er niet om. Grote meid! Onze Queenstable was goed gevuld maar af en toe kwamen individuele chapterleden hun liefde betonen aan hun bijbehorende queen. ,,Ik hou van jou, majesteit!'' Of ik moet het niet goed gehoord hebben. Dat kan ook. Bij mij kwam overigens niemand langs. Daar moeten we het intern als Festina Lente toch eens over hebben... Dat we daarna werden 'opgenomen' in ons eigen 'verzorgingshuis aan dek' lag in de lijn der verwachtingen. We waren aan het lebber-end (Noordhollandse uitdrukking). Al die indrukken, dat wordt ieder normaal mens op den duur te veel. We smachtten naar aandacht, verzorging, liefde en afleiding. En die kwam! Zo was daar zuster Clivia die het helemaal niet erg vond dat we onze eigen naam niet meer wisten. Ze begreep het maar al te goed. De zuster (nee, ik ben geen Florence Nightingal, anders had ik wel zo geheten) stopte ons in en zong liedjes met ons: Elsje fiederelsje zet je klompjes bij 't vuur. Wij zongen mee voorzover we de tekst nog wisten...:-0 Nee, voor warme melk met anijs kon niet gezorgd worden. Zo werd het dus toch nog afzien. Op de woelige baren, zongen we. Ach kapteintje sla me niet, ik ben uw liefje! En: Niet kniezen, niet zeuren Da's hartstikke fout Vergeet niet te leven Want straks ben je oud! En toen maakte zuster Clivia spontaan een rondedansje met een personeelslid. En wij mochten meeklappen. Het hek was toen van de dam en de polonaise werd ingezet. Olé, olé, olé olé. En we gaan nog niet naar huis, nog lange niet...... nog lange niet! Au au, m'n heup! En we gaan nog niet naar huis...... We gingen niet naar huis maar we gingen naar het toilet. In optocht. Mij viel het niet mee met die elegante body onder m'n galajurk..... Ik kreeg de drukknoopjes wel los maar nooit meer vast. Hoe dieper ik bukte hoe verder de drukknoopjes buiten handbereik raakten. Ik heb me daar toch een partijtje staan etteren met mijn hoofd tussen mijn knieën! En dat in die veel te krappe ruimte...... Uiteindelijk heb ik de moed maar opgegeven. Niemand iets van gemerkt, behalve ikzelf want het stroopte op...... We kregen les over het gebruik van de wegwerp-toiletbril en hoe je er na gebruik toch altijd nog weer een mutsje van kunt vouwen. Maar moesten we niet nog even acte de présence geven het theater? Alsof er niets aan de hand is, zo keurig was alles opeens weer! Want we kunnen het heus wel hoor. Op weg door de gangen naar de kapitein..... en z'n bemanning. In het Kraaiennest van de Ryndam was het uiteindelijk nog lekker uitzakken/doorzakken...... Hoe laat zal het zijn geweest dat ik met mijn schoenen in mijn hand en mijn lange rok opgestroopt tot onder mijn oksels struikelend op zoek ging naar mijn hut. Ach, ik wil het niet weten. Het schip deinde en ik deinde mee. Tot ik blij en innig tevreden in slaap viel. Dag 3: BERGEN Bergen, Noorwegen. Het is mistig. Maar Bergen lonkt uitnodigend naar ons. We verlaten de boot. En we nemen de hop on-hop off bus waarvan de omroepinstallatie stuk is maar die ons wel langs heel veel moois brengt  in de aanloop naar het hoogste punt: het kabelbaantje. Nou ben ik daar helemaal niet zo weg van hoor, van enge kabelbaantjes, maar het uitzicht over de baai zou onze beloning zijn voor zoveel heldenmoed. En dat was het ook. Dus hangen we minutenlang ongemakkelijk met onze armen omhoog in de lussen van een wiebelig kabelbaantje om vervolgens te kunnen genieten..... want Bergen (N) is mooi van bovenaf. De stad ligt fraai gedrappeerd rond de baai en baadt in het zonlicht. We drinken een glaasje, doen een plasje (nee nee, geen body aan deze keer, ik leer snel) zien laag onder ons een heli vliegen en zien mensen van nabij levensgevaarlijk para-diven. Of hoe dat ook heten mag. Terug naar beneden en weer in de bus. Het is vol. Er is alleen nog plek op de grond. Hoe apart wil je het hebben. Op de vismarkt aan de haven kijken we verlekkerd dan wel griezelend onze ogen uit. Maar goed dat Marianne Thieme geen red hatter is want de kreeften worden zonder pardon levend in het kokende water gegooid! Er gaat stokvis mee naar huis, vroeger een vissoort voor armelui, tegenwoordig een delicatesse. Bij onze Vrouwe Frizonia loopt het water al in haar mond bij het idee alleen al..... Dat ze die vis later in haar galajapon moest wikkelen om hem ongezien door de douane te krijgen wist ze toen nog niet. Zo wou m´n man nog steeds een bontmuts, net als twee jaar geleden tijdens onze Baltische Cruise.  En weer lukte het me om hem het nut ervan uit zijn hoofd te praten (lucky me) hetgeen me overigens niet bij iederéén lukte! Maar dat hoefde ook niet. Hij stond háár juist heel leuk! Zelf wou ik ook wel wat. Voor thuis. Voor de eenzame uurtjes. Een trolletje ofzo. Maar mijn man vond het niks. Toen hebben we ons met z´n drieën bezondigd aan een edelhert. Trek zo'n beestje aan zijn gewei en hij zegt Mamma! Wij konden ons geluk niet op. Ach rendieren. Vertel mij niets. Liefffffffffffffffffffff!! Maar alle gekheid op een stokje....er waren ook rare winkeltjes. Ik begreep er niks van. Bryggen, vol oude houten huizen langs de waterkade, op en in elkaar gebouwd na een grote brand in 1702. Alles hout wat de klok slaat. En die overhangende slaapkamers spreken ook wel tot de verbeelding.... In de haven ontwaart een alerte mede-reiziger de boot die van ons zou kunnen zijn. Een foto is gauw gemaakt. Met onze dank aan de meedenkende en oplettende fotograaf! We lopen ons de blaren op onze voeten terug naar de boot want van een hop on/hop off bus voor de retourreis is nu natuurlijk geen sprake meer. In geen velde of wegen te bekennen, die bus! De ober heeft meelij, voelt onze behoefte aan alcoholica feilloos aan en schenkt ons nog eens bij zodra we terug zijn aan boord. Een glas? Nee hoor, doe maar een fles! Heerlijk gegeten in Rotterdam Dinning Room terwijl we varend en wel onze eerste Noorse aanlegplaats verlaten. De loods gaat van boord. terwijl wij aan ons toetje gaan: Geen dikmakertje dit keer. Haha. Daar zou ik niet tegen kunnen :-) En dan is er nog dat andere toetje... prachtige luchten die het diepste en het mooiste in de mens naar boven halen. Dus ook ik kan het niet laten om filosofisch te worden. En dan denk ik............ wat hebben we het goed met z'n allen en wat is het een prachtig schip en wat is het eten lekker!! Ik denk nog meer hoor, maar dat is niet voor publicatie geschikt ;-) Maar nu eerst slapen. Dag 3 is ten einde. Morgen Alesund. Ik verheug me nu al. Dag 4: ALESUND Goedemorgen Alesund! Dan word je wakker en dan zie je dit! Dan smelt ik als een ijsklontje in de tropenzon. En ik niet alleen. De loods deed even moeilijk vanwege een arbeidsconflict maar al gauw mochten we toch in Alesund aanleggen. Met dit resultaat: We liggen midden in de stad. Naar het centrum lopen is maar een kippeneindje. Maar we kunnen nog niet weg. Mijn man is jarig! Het kan niemand zijn ontgaan, want hij werd toegezongen door de halve bemanning en gezoend door vrijwel alle vrouwelijke passagiers. ,,Ik ben vandaag jarig! Kunt u het aan me zien? Zoenzoen/zoenzoen. Jaloers? Wat heet! Alesund lokt en we lopen het stadje in op zoek naar vertier. En met ieder half uur dat verstrijkt wordt het mooier weer. Alusand heeft iets met de zee en dat kun je zelfs aan de putdeksels zien. En aan de bankjes die her en der het straatbeeld bepalen. Zeilbootje - Vickingen. Woeste baren. Het heeft wel wat. We drinken koffie op een zonnig terras (het is inmiddels prachtig weer geworden), bewonderen de fraaie jugendstil-kenmerken en kopen schoenen. Mijn man wou ik ook een paar schoenen cadeau doen (hij verdient het!), maar hij wou ze niet. Hij had al schoenen, zei hij. Ondankbaar wezen. Maar goed, in Alesund kun je geen uren rond blijven hangen. Daar is de tijd niet voor en het terras op de boot is ook niet te versmaden. Bovendien varen we alweer vroeg de haven uit, dus een ieder dient zich op tijd te melden. Bij wijze van afscheidsgroet laat de stad door kanonsschoten en prachtige waterstralen zien dat ze trots zijn op de cruise-gasten. Uiteraard liggen daar economische motieven aan ten grondslag maar dat vergeet je onmiddellijk zodra je al die prachtige regenbogen aanschouwt... De Ryndam groet op z'n Ryndams terug met z'n eigen karakteristieke geluid. Indrukwekkend. We eten 's avonds aan onze favoriete tafel en opnieuw...  wordt de jarige toegezongen. Het kan niet op. En taart was er. Eenmaal thuis (onder)vinden we nog meer vrolijkheid van persoonlijke aard. Op zo'n groot schip en dan zo attent voor je individuele passagiers. Ik vind het klasse. Dat we nog zijn gaan luisteren naar de zangeres Cheryl Sinclair was een voortreffelijke keuze! Wat kan die vrouw zingen!!!!! Waarna we nog hebben gezongen en gedronken en gepraat en verschrikkelijk gelachen. Toen was het al laat maar uiteindelijk gebeurde er toch wat gebeuren moest: er kwam een olifant met een grote snuit, die blies het hele verhaaltje uit....... Alleen voor vandaag dan. Dag 5: Flam Zie hier de reisleidster die geen reisleidster wil zijn! Ondertussen regelt ze ALLES ! Ik verdenk haar er zelfs van dat ZIJ het was die boven op de rots bij die waterval...... (zoek de gelijkenissen) Klopt hè, mijn THEOrie. Die waterval daarboven was fenomenaal. Vooral toen de zon er op ging schijnen. Het treintje van Flam naar Myrdal is 23 kilometer lang en over die afstand wordt een hoogteverschil van 856 meter overbrugd. Daarmee is het spoortraject uniek in Noorwegen. Een toeristische attractie van de eerste orde, ook omdat de rit de passant langs spectaculaire watervallen en berglandschappen leidt. De besneeuwde bergtoppen zijn goed zichtbaar. Daar verbleken zelfs de mooiste redhatters bij. En dat zegt wel wat! Nou ja, kijk, nog even dit....zie: hier wordt Annette gefeliciteerd door mijn man: Dat komt omdat mijn man de enige was die wist dat het Annette was die boven op die rots in haar rode jurkje had staan dansen... Dat ze weer op tijd terug was en net deed alsof zij het níet was, dat vond mijn man een knap staaltje..... Vandaar. Mijn theorie is daarmee vast komen te staan. Mysterie opgelost. Zo, nou kan die wel weer. Even terug naar de realiteit. We zaten dus in een treintje. Eng ding. Kraken en piepen dat 'ie deed! 23 steile kilometers naar boven en weer naar beneden. Door een schitterend gebied vol verrassingen. Zo zagen we ineens een blote man. Nou ja. Of het een man was konden we niet helemaal zien. Het ging zo vlug. Hij liep achter een kruiwagen voor. Dus helemaal zeker is het niet. Ik zat naast Queen DollyDot. Alhoewel: ja, ik zat wel, maar niet helemaal gewoon.. Kijk, dit is Dolly. Van Wageningen. Schat van een mens. Eén en al rode hoed. We hielden met z'n tweeën drie plaatsen bezet (en hoefden daar niet extra voor te betalen. Dat was tof). Geen probleem dus maar dan moet ze natuurlijk niet stiekem de middelste zitting inklappen zonder mij te waarschuwen.... Lag ik me daar ineens gezellig op de grond!! Niet dat dat zo erg is. Maar hoe kom je elegant overeind? En dan maar onschuldig naar buiten blijven kijken..... Zij dan. Kusje Dolly! Smak! De treinreis was mooi, de natuur fascinerend en overweldigend tegelijk. Een sprookje gelijk. Na afloop drinken we koffie op het terras (met dank aan Annette en Theo), poseren voor de zoveelste keer, zingen het lijflied van Festina Lente en van de Bloody Marys (Niet zeuren, niet kniezen) en ontmoeten er zelf een Red Hat dame uit Australië! Ze kon het niet laten om zich bij ons te melden. En gelijk heeft ze. Fotoshoot voor de Ryndam in Flam. Wees niet bang, er zijn veel mooiere gemaakt, dus als je op deze foto net in je neus staat te peuteren: het officiële statieportret komt van onze Wim Bak van Fotostudio Wim Bak uit Wageningen. En reken maar dat die verpletterend mooi is. Even geduld dus nog. Tijdens de afvaart bleven we aan dek om niets te missen van het magnifieke Sognefjord. Je waant je in sprookjesland en je kunt je er plots alles bij voorstellen dat dit het land is waar men trollen vermoedt en andere sprookjesfiguren. Kijk maar even mee om een indruk te krijgen. Ook 's avonds kregen we de allermooiste plaatjes (lees luchten) te zien: Maar van romantisch hand in hand zitten op het buitendek kwam het niet. Hollandse avond in het Crow's nest (Jantje Smit, Frans Bauer, André Hazes)! Beentjes van de vloer en nog maar eens een flesje bestellen. Om uitdrukking te geven aan onze buitengewone dankbaarheid kreeg Queen Annette een fraaie oranje ballon aangeboden, overhandigd bij wijze van wisseltrofee. Ze dient hem te koesteren en te strelen opdat hij groeit en bloeit en over twee jaar opnieuw kan worden uitgereikt. In Mexico? Hoe ik thuisgekomen ben, vraag het me niet. Zelfs mijn man herkende ik niet meer. Dag 6: STAVANGER Vraag ik mijn man om foto's te maken in Stavanger, komt hij met deze thuis: En met deze: Die heeft niemand, complimenteer ik hem. Hij glundert. Stavanger. Mooi, wordt mij van alle kanten verteld. Pittoresk. Veel rode bloemen en witte huisjes en scheve daakjes. En dure winkels. En een kerk waar je kaarsjes....enz. Vast en zeker dat iedereen daar menig fotorolletje van weg heeft geknipt. Is niet nodig dus, dat ik die hier ook nog eens laat zien. Nee, dan deze: Het stootkussen van de boot. Mannen kijken toch naar andere dingen dan vrouwen. Geen bloementuintje te zien. Op heel het rolletje niet. Wel de boot. En het standbeeld dat mijn man fascineerde. Zie hier mijn (of liever ZIJN) 'verslag' van Stavanger. Denk er de rest maar bij. Ondertussen sliep ik bij het binnenzwembad op een luie ligstoel met twee handdoeken in mijn nek en drie onder mijn knieholtes. M'n bril op half 7 en m'n boek ongeopend op de grond. Dan lig je lekker hoor! Pas toen we wegvoeren kwam ik overeind. Nee hoor. Niet alles geloven wat hier staat! Maar wel waar is het, dat we helemaal bovenop het schip stonden toen we de brug onderdoor gingen. Een spectaculair gezicht. Het paste allemaal maar net. En de regen, die deerde ons niet. Eenmaal op weg genoten we van menig vergezicht. Spectaculaire doorkijkjes wisselden elkaar af in het Lysefjord. Soms rauw en ruw, soms lieflijk en aandoenlijk. Soms ver weg en soms leek het alsof je bij de huisjes binnen kon kijken. Het is te gek voor woorden dat je met je hele drijvende sterrenhotel voorbij de mooiste plekjes van de aarde vaart. Zonder een vin te hoeven verroeren! En natuurlijk kwamen we langs De Preekstoel. Waar die Pulpit Rock zijn naam aan ontleent, moge duidelijk zijn. Zie hieronder. We dineerden bij de Italiaan Canaletto, gewoon aan boord, maar van een mediterane klasse waar je u tegen zegt. Heerlijk gegeten.  Zalig, terwijl het buiten gewoon door bleef spetteren. Maar dat had wel wat en leverde in ieder geval een mooi plaatje op. Op naar de show van violist Graig Halliday op zijn viool van swarovski chrystal. Een geweldig optreden! En omdat het niet op kon begon om half 11 bij het Lido de Nederland Chocolade Extravaganza. Een taarten en toetjesparade die met veel bravour werd aangekondigd door de koks die eraan hadden meegewerkt.  En dat waren er veel. Maar tijd om ervan te eten hadden we niet want meteen al begon de Show van de Filipijnse Crew: En toen was de dag om. Ik kroop mijn bed in en slechts één gedachte hield me bezig: waarom gaan de dagen zo vlug als je het leuk hebt! Dag 7: OP ZEE Niet alle romantiek is verdwenen. Op de brug van de Ryndam staat nog steeds de dienstdoende stuurman/officier met een verrekijker voor zijn ogen. Hij tast de horizon af en verbindt er consequenties aan. Alles wat op de meetapparatuur wordt aangegeven wil hij ook graag met eigen ogen zien. En ook op de zeekaart wordt nog steeds gemeten met een passer en potlood, zij het dat het een handmatige controlemiddel is, bij wijze van dubbelcheck. Voor de rest zijn er op de brug, bemand door twee verantwoordelijken, talloze meters, knopjes en beeldschermen te zien waarop alles te regelen en te controleren is.  En dan stroomt mijn hart over van verwonderling als ik zie dat zo'n kolos van een schip gewoon ruitenwissers heeft! Het uitzicht vanaf de brug is verpletterend. Je ziet zee, zee en nog eens zee. En als er maar íets vaart, dan heeft 'de brug' dat in de gaten. Terwijl de mannen navraag doen naar de cijfermatigheid van het geheel (hoe diep, hoe hoog, hoe breed, hoe zwaar, hoe lang), vraag ik me af hoe het hedentendage staat met het zeemanshuwelijk. Kniertje indachtig vraag ik hoe het is om zolang van huis te zijn. Of ze daar thuis geen moeite mee hebben. Maar nee, het helpt je relatie fris en fruitig te houden, vertelt de officier van dienst zonder schroom.  Ik heb mijn man meteen geadviseerd om een baan op een schip te ambiëren maar hij zegt dat het daarvoor te laat is. Sjonge jonge! En waarom in die uniformen altijd zulke mooie mannen zitten! Jammergenoeg kon niemand me daar antwoord op geven. Of misschien is het, net als bij Red Hatters wel zo, dat kleren de man maken. Ja, dat zal het zijn. HOEDENPARADE IN DE OCEANBAR Een oude traditie van de Holland America Line herleeft door de Red Hatters die aan boord zijn: idee komt van Queen Annette, uitvoering Queen Annette van de Limbostars en QueenValentine van Rotterdam. Ik laat maar gewoon wat foto's zien. Kijk, net als ik, je ogen uit: En zo waren er nog veel meer!! En niet gaat het bij de parade om de hoeden. De shops aan boord bieden spontaan hun medewerking aan, waardoor de prachtigste sieraden voorbij komen en de mooiste capes, jasjes en omslagdoeken. Maar ook sieraden van € 3,95 van de Albery Cuyp. Het maakte het helemaal compleet. Waarna het lange zenuwslopende wachten begon. Want wie oh wie had zich getooid met de mooiste hoed? De spanning is om te snijden. De jury kwam uiteindelijk toch tot een oordeel, hoe moeilijk ook: Zij won! En zij ook. En zij! En trots dat iedereen was! De zon scheen. Op het dek kwamen we weer een beetje bij zinnen. Wat een verrukkelijk onderdeel van het totale programma: die hoedenparade. Stiekem op het achterdek heb ik ook even geoefend..... Volgende keer doe ik mee! Dag 8: AFSCHEID Gisteravond, tijdens een extra feestelijk etentje in dinnerroom Rotterdam op het fraaie cruiseschip Ryndam hebben we de navelstreng doorgeknipt die de verbinding vormde tussen Festina Lente uit Alkmaar en de Bloody Marys uit Weesp. Het kersverse chapter kan vanaf nu geheel op eigen benen staan alhoewel de band wel altijd warm, sterk, intens en intiem zal blijven. En dan: wakker worden in een scheepshut, ontbijtje laten bezorgen door de scheepscatering en dan bedenken dat dit de laatste activiteit is aan boord... het valt even zwaar. Nu al heimwee. In Café Rotterdam ontmoetten we elkaar voor het laatst. Het is een feestelijke bijeenkomst waarin Annette en Theo Pieterman de waardering krijgen die zij méér dan verdienen. Joan -alle eer naar haar- van het Chapter van Queen DollyDot heeft wat centjes opgehaald voor een dinerbon waarvan Annette en Theo mogen gaan genieten. Bij Jacques in Maastricht? Van harte aanbevolen! Het is ze zéér gegund!! Rotterdam. We kijken nog even om en gaan dan ieder weer onze eigen weg. Of, zoals iemand het zo vrolijk verwoordde: ,,We gaan terug achter de geraniums! Wat zullen die blij zijn dat we weer thuis zijn!!!'' Voor nog meer foto's: http://www.theopieterman.nl/albumrhsfjordencruise2011 HOME	Van 3 tot  10 juli 2011 vertrek en aankomst ROTTERDAM