 |
||||||||||||
|
||||||||||||
.gif) |
||||||||||||
 |
De kunst van het verleiden Verslag van een bezoek van de Red Hat Society aan het Red Light District Amsterdam - 24 juni 2009 Verboden verder te lezen en te kijken voor personen onder de 18!  ,,Als we eenmaal achter de ramen zitten moeten we wel een eenheidsprijs afspreken! Dat is wel zo eerlijk!'' roept iemand van ons. We zitten dan nog in de trein op weg naar Amsterdam waar ons een rondleiding te wachten staat over de Wallen. ,,Welnee meid, bij ons gaat het per kilo!! Tenslotte hebben we heel veel te bieden!'' De lachsalvo's gieren door het coupé en we zijn nog naar net op weg. Prostitutie. Daar gaan we ons vandaag mee bezig houden.  Why not. Je bent een Red Hatter of je bent het niet. Durven? Hoezo durven!!  We nemen de trein  en onderweg bespreken we hoe je het één van ons vergaan is bij het plassen in de jungle: ,,Meid, wildplassen is in Afrika heel gewoon. Maar hoe kom je uit hurkzit in godsnaam weer omhoog!! Dat is een ramp. Maar eenmaal omhoog merkte ik hoe het van onderen verschrikkelijk begon te jeuken. Gênant! Ik dacht meteen: ik heb allemaal beestjes daar!! Lieve help. Hoe zeg je zoiets tegen een Afrikaanse dokter: ,,Hello zeur, I have animals in my pocket!'' Bleken het de zaadjes van een plant te zijn waar ik in was gaan zitten. Een soort Afrikaanse springbalsemien! Klaar ben je! Sinds die tijd het ik van die plastuutjes mee. Patatzakjes waarmee je staande kunt plassen. Ideaal!''  ,,Als wij met de auto onderweg zijn, en ik moet plassen, dan ga ik met mijn stuitje op de treeplank van de auto zitten en laat gewoon lekker alles lopen! En dan heb je ook meteen steun bij het opstaan!''  De trein dendert verder. Eén van ons heeft rode lintjes en bandjes mee. Alras ontstaat het idee om die als veters in je schoenen te vlechten. En daar zijn we dan de hele verdere treinreis mee bezig!  ,,Hé, weet iemand hoe dat zit? Als je veel wisselende contacten hebt, heb je dan een verhuisdoos?''  De weg vanaf het station naar de Wallen is lang. Want telkens en telkens moeten we met iedereen op de foto.  Dolle pret. Hoezo integratieproblemen!!  Er ontstaan onmiddellijk diepgaande gesprekken. Want we moeten en zullen vertellen wie we zijn. Maar dat willen we natuurlijk ook van de andere kant weten.  In know time zitten we op een terras. De zon schijnt, de wijn is besteld en de aandacht die we krijgen grenst aan het ongelofelijke. ,,Meiden'' vertelt een mevrouw op leeftijd nadat ze ons verhaal heeft aangehoord. ,,Mijn moeder was 80 en wilde zo graag eens in haar leven een jointje roken. Dat heeft ze ook gedaan. Ik vond dat zo geweldig. Gewoon doen wat je nog wilt doen. Jullie hebben gelijk. Zó moet je in het leven staan!''      Hoe zit het, dames. Gaan we nog het paleis in??   Ok, ok, dit is zo'n uitzonderlijke dag. We besluiten in de zon te blijven zitten.  Heerlijk mensen kijken. En genieten van elkaar.  Maar dan gaan we toch op weg, over de Dam, langs een ijscoman, dwars door een zwerm opvliegende duiven heen, op weg naar de Warmoestraat.   De winkel met de simpele naar Rood is precies wat de naam beloofd: alles wat er te koop is is rood. Warmoestraat 137a. Voor pannen en sieraden, voor spiegels, zeepjes, handtassen en allerhande leuke cadeautjes.  Zie: www.roodismooi.nl  We kijken onze ogen uit.  Want het is allemaal heel leuk en ook heel toepasselijk voor de dag van vandaag.  Maar we moeten ook weer door.  Want op het programma staat een rondleiding over de Wallen.   Rond de Oude Kerk op het Kerkplein bevindt zich het hart van de Warme Buurt.  Aldaar worden we welkom geheten door Mariska Majoor die ons alle in- en outs vertelt over het leven als prostitué.      Onze interesse is groot en we mogen vragen wat we willen: hoe je als vrouw in dit leven terecht komt, en hoe je er weer uitkomt, wat een kamer kost, hoeveel klanten je per dag binnenlaat, of er sprake is op grote schaal van vrouwenhandel, wat mannen nu eigenlijk het liefste willen.   Ze neemt ons mee op een wandeling langs 'de ramen'.  Bij Belle vertelt ze hoe dit beeldje tot stand is gekomen, dat het gemaakt is door haar tante en dat het symbool staat voor de strijdbaarheid en de eigenwaarde van de prostitué.  Pal voor de Oude Kerk op het Oudekerksplein staat het bronzen standbeeld ‘Belle’ van de kunstenares Els Rijerse. Het is een eerbetoon aan prostituees wereldwijd. Het was een initiatief van ex-prostituee Mariska Majoor die ook de drijvende kracht is achter het Prostitutie Informatie Centrum. Dit P.I.C. geeft informatie over prostitutie en organiseert wandelingen door de buurt, onder leiding van experts, oftewel (ex-)prostituees.   Dat spreekt ons aan, want de girlpower straalt ervan af en zeker dát is ons niet vreemd.  Op de grachten zijn we in onze outfit een bezienswaardigheid en de mensen om ons heen laten dat ook merken. Overal komen fototoestellen vandaan en voorbijvarende bootjes houden even stil....  Het plezier is groot en iedereen ziet er de lol wel van in.  We mogen van Mariksa 'achter de ramen'.  ,,Probeer het maar'', zegt ze. ,,En kijk maar wat je opvalt aan vooral de lichaamstaal. Dat zegt heel veel over iemand.''  En dat willen we dus wel even meemaken!!  Onder het Rode Hoeden Motto:  Als jij durft, durf ik ook!!  En dus gingen we voor de bijl. Allemaal!!      Hoe dat voelt op zo'n rode draaikruk? Het voelt alsof je de baas bent. Je hebt heel goed zicht op de mensen die voorbij lopen. En spannend is het natuurlijk ook: zal hij reageren op de blikken die ik hem toewerp?? En stiekem kwam natuurlijk bij ons allen de vraag op: hoe erotiserend ben ik nog?  Maar hilatisch was het natuurlijk ook. En we stikten van de bewondering voor elkaar.  Want dat we dit nou toch durfden!! Daar moet je toch echt een Red Hatter voor zijn!  Amsterdam.  Lekker uitblazen op een zonnig terras.  Met een smaakvolle ober.... want ja, we kijken nu toch met andere ogen naar mannen.  De zon bezorgde ons een gouden aura.  En er waren vélen die dát vast wilden leggen.  ,,Mag ik een foto van jullie maken?'' ,,Ja, dat mag, maar dan maken we er ook één terug!''  Bij Kam Yin aten we voor een achterlijk lage prijs een voortreffelijke maaltijd.       waarna we op weg gingen naar huis.    Amsterdam. We zullen er nog vaak terugkomen.  Want Amsterdam is je vrij voelen en gewoon jezelf zijn.    Even zoeken naar hoe we het langste bij elkaar kunnen blijven. Want afscheid nemen valt niet mee na zo'n dag.  Maar dan zitten we alsnog in de trein. In de Silence-coupé!!!!!! En dat hadden we misschien beter niet kunnen doen. Gezien onze onschuldige mede-passagiers. We hebben ons tranen met tuiten gelachen.  Met heel veel dank aan Donna Iesie die deze dag voor ons heeft voorbereid en ons op voortreffelijke wijze op een onvergetelijk uitje heeft getrakteerd. HOME |
|
||||||||||