 |
||||||||||||
|
||||||||||||
|
||||||||||||
 Tapasavond die uiteindelijk een filmavond werd...... vrijdag 10 september 2010 |
De tapasavond van Festina Lente of: hoe maak je van ieder idee een feest! Voor 'nieuwkomer' Sorella Annabel was de situatie al na een paar keer duidelijk:  lid zijn van de Red Hat Society is een goede les in overgave! Het gaat nooit zoals je denkt. En probeer je maar niet te verzetten, want dat helpt niets. Het gaat toch zoals het gaat.  Neem onze tapasavond. Dankzij bijzondere connecties binnen ons chapter konden we terecht in de prachtige instituutskeuken van de Zilvermeeuw. Een schitterende gelegenheid om eens samen aan het koken en het culinair experimenteren te slaan. Tapas moest het zijn. Kleine hapjes die dartelen op je tong.  Maar tapas werd het niet. Sterker nog. Het hele tapaszelfmaakplan werd getorpedeerd. Zo ook het tapasopeetidee. We belandden in het Hof van Alkmaar waar de ober niet echt raad met ons wist. Maar dat was niks nieuws want af en toe weten wijzelf ook geen raad met onszelf. Niets leuker dan dat.  Hoe dan ook. Lekkere hapjes wilden we. Wat had het Hof van Alkmaar ons te bieden? De ober kwam met een grote kaart maar we kozen uiteindelijk toch voor kleine hapjes. De behoefte om dicht bij ons oorspronkelijke tapasplan te blijven doemde spontaan op.  In al hun wijsheid hadden Donna Iesie en Jonckvrouwe Lydewy besloten om na afloop ook nog naar de film te gaan.  Een beetje laat op de avond °aanvang 22.00 uur° maar wel heel sfeervol in de bioscoopzaal van Provadja waar we zo ongeveer (tesamen met een flinke zak pralines) de enigen waren die de zaal vulden.  Daar kan dan niet zoveel mis mee. Zou je zo denken. Echter. Lydewy kon haar fietssleutel niet vinden. KWIJT!!  Dus doken Butterfly en Felicia ongegeneerd in haar jaszakken en tas op zoek naar het verloren geraakte cq onmisbare kleinnood.  Felicia keerde de tas van Lydewy ondersteboven en kwam van alles tegen. Bonnetjes, kaartjes, fotootjes, afspraakbriefjes, telefoon, agenda, lippenstift, zakdoek, zonnebril, make up, pen, lege papietjes, nietjestang en vier handenvol pepermuntjes uit het restaurant dat we net hadden verlaten. Je kunt het zo gek niet opnoemen. Felicia zag meteen haar kans schoon. ,,Die dukaten van Blokker heb je zeker niet nodig he. Mag ik ze? En die zegeltjes van Albert Heijn neem ik ook mee hoor. Daar heb jij niks aan.''  De paniek van jonckvrouwe Lydewy zorgde voor hilarische taferelen. We zouden zeker te laat komen voor de film.  Maar laten we, zoals te doen gebruikelijk, maar weer eens gewoon bij het begin beginnen. We hadden een echte nieuwkomer in ons midden. Een nieuwe lady die van water houdt, van boten en van verre reizen en die al bijna onmiddellijk met ons deelde dat ze zich wel een Lady Maggie voelde. Of Lady Magiek. Of Lady Magic. Over de schrijfwijze zou ze nog nadenken maar de klemtoon moest in ieder geval op de laatste lettergreep komen te vallen. Ze schrok niet eens van alle hectiek en disorganisatie in ons chapter en dat moge op zich toch al wel heel bijzonder en speciaal heten.  Bestudering van de kaart en enig gewik en geweeg ging vooraf aan onze bestelling. We 'doen' een combinatie van voorgerechten gevolgd door een combinatie van toetjes. Smikkel.  Aangevuld met een broodje met kruidenboter en tapenade is het toch net even anders dan een kadetje kaas.  Maar er moet natuurlijk ook gerookt en gelucht worden, dus we nemen even ruimhartig plaats onder de mega-parasol van het Hof van Sonoy. Het is er nat en kil en donker, maar zo'n rode hoed geeft licht in barre tijden en met de benen omhoog is het leven best leuk.  Eenmaal weer binnen bestellen we nog een drankje terwijl Lydewy zich op dat moment nog totaal niet bewust is van het feit dat ze dan haar fietssleuteltje al kwijt is  dus we nuttigen ons grand dessert nog in redelijke rust.  Enfin: de lippen worden gestift,  de kleding rechtgetrokken  en de resultaat glimlachend goedbevonden.  Nog een borrel en we kunnen richting Provadja  waar we te laat arriveren door het gedoe met de fietssleutel van Lydewy maar waar de movie-operator zo vriendelijk was geweest om op ons te wachten. Waar tref je dat nog tegenwoordig.  Al ritselend ging er vanwege de doorstane stress en de honger na een toch ietwat te summier avondeten, een hele zak bonbons doorheen (met dank aan onze Praline aan wie wij voor eeuwig erkentelijkheid verschuldigd zijn).  Moeders en dochters, het eeuwig terugkerend conflict! In deze film is Catherine Deneuve de moeder. Na een jarenlang verblijf in Canada komt haar dochter Audrey op bezoek bij haar ouders. Ze is zwanger en weet niet of ze het kind wil houden, of ze überhaupt wel een kind wil. De verstoorde relatie met haar moeder speelt hierin zeker ook een rol. Maar ook de moeder gaat gebukt onder de zware last van het familiale verleden. Zij werd immers, toen ze nog een meisje was, door haar moeder in de steek gelaten. En dit heeft ze blijkbaar nooit kunnen verwerken. Uiteindelijk komt iedereen met zichzelf en met elkaar in het reine terwijl dit in de realiteit jammer genoeg niet steeds het geval is. Catherine Deneuve is haar mooie ongenaakbare zelf als de afstandelijke moeder die zich niet meer wil laten kwetsen. Het is een erg mooie film met prachtige beelden die de sfeer van het verhaal nog ondersteunen en met knappe ingehouden acteerprestaties van de drie vrouwelijke protagonisten. Wie schetst onze verbazing als dan alsnog onze Lydewy binnen komt stormen! Was zij niet in grote vertwijfeling afgevoerd door Lady Butterfly. Waar kwam zij zo ineens vandaan? Zagen wij een geestverschijning?  Maar nee, ze kon ons niet missen. De schat. Ze wou niet op vakantie zonder ons nog te zoenen. Het reservesleuteltje had uitkomst geboden en toen de rust was weergekeerd wilde ze ons zien. Ons!! Smile.  Uit pure vreugde en opperste verrukking bestelde Donna Iesie voor ons een snack bij de borrel. We vergrepen ons in ijltempo aan dat ene plastic bekertje vol zoute stengels. De hunkering naar een gespierde man met ontbloot bovenlijf verdween er helemaal door naar de achtergrond. P.S. De film was trouwens erg mooi! Catherine Deneuve is van wereldformaat en dat zijn wij eigenlijk zelf ook. Toch?    HOME |
Organisatie Jonckvrouwe Lydewy en Donna Iesie |
||||||||||