 |
||||||||||||
|
||||||||||||
 |
||||||||||||
 |
Lady's
meeting - woensdag 10 juni 2009 Meiden met lef Je moet durven. We hadden het al in het krantenartikel geschreven. Om in paarse kleding en getooid met een rode hoed de straat op te gaan vergt moed. En moedig waren ze: vijf nieuwe chapterettes die hun inauguratie-meeting glansrijk doorstonden. Maar daarover straks meer. Laat ons bij het begin beginnen.  De zelfgebakken appeltaart was in mum van tijd op. De smaak was goed en de slagroom hapte heerlijk weg. Stel je de situatie voor: we zijn aan het adres van Donna Iesie. Bij wijze van hartelijk welkom had ze ballonnen aan de vlaggenstok gehangen. Geen taxi-chauffeur - want de elite van ons chapter laat zich uiteraard per taxi vervoeren - kon deze plek van samenkomst ontgaan. We bereikten veilig en wel het meer dan gastvrije pand: de voordeur stond open.  Eenmaal binnen voegden we onszelf toe aan wat en wie zich al had aangediend. Wat bleek was, dat al die zenuwen, hoofdpijn en zware stress voor niets waren geweest. En dat zette onze antennes massaal en eendrachtig op standje geven en ontvangen.  Dat was ook nodig want je moest niet alleen je eigen levensverhaal in notendop vertellen, maar ook nog dat van anderen aanhoren: 16 in getal! Stieve bienen kreeg je ervan. En een kop vol vragen zonder antwoord. Maar we bleven glimlachen en hopen dat we de antwoorden ooit nog eens te horen zouden krijgen.  De
koffie, de thee en de taart vergemakkelijkten de contacten en we bleven
aandachtig, óók op de momenten
waarop Vrouwe
Eleonora er een kwink doorheen smeet of Freule Jacoba haar
verhaal
deed over haar pumps die ze onlangs voorgoed afstond aan Rataplan, een
second hand store waar hoogstaande en minder hoogstaande
Heerhugowaarders hun afdankertjes brengen in de hoop er een ander nog
een plezier mee te doen. ,,Ik ben inmiddels qua interesse overgestapt op lingerie'' deelde Jacoba mee. ,,Daarmee kun je in ieder geval niet tussen de stoeptegels blijven steken.''  We kregen te horen dat er vrouwen zijn met een eigen winkel, met een zelfaangevraagde ontslagbrief in hun zak, met een eigen zaak, met de pest in omdat ze elders het etiketje 'over de datum' kregen opgeplakt, met een gezin, zonder gezin, met schoenmaat 49, gelukkig gescheiden, oma's, met hobby's en zonder hobby's maar allemaal met enorme zin om er gezamenlijk een vergevorderde maar vooral bonte toekomst van te maken.  Iedereen kreeg aandacht en de verbazing en de verwondering groeiden met de minuut. Zo zijn er vrouwen die geheel in hun eentje met een camper door de wereld trekken, vrouwen die in wijn handelen, dames die met een rozenkrans om lopen en ladies die naar Gambia gaan om een lekker zwart manmens te scoren. Voor de time being, wel te verstaan. Want daarna is het weer opduvelen geblazen.  Noem het geanimeerd. Dat is wellicht de beste omschrijving. Geanimeerd en vrolijk. Want gelachen werd er. En bewonderd.        Hè hè, en toen was de koffie eindelijk op en mochten we even ontspannen. Bij RHS-vrouwen houdt dat in: kwebbelen in de keuken, hangend tegen het aanrecht, lurkend aan een glaasje bowl dan wel wijn en pulkend aan een hapje hier en een nootje daar.  Zo ongeveer.  En zo.  En zo.  En zo.  En zo.  En zo.  Een spel kwam eraan te pas. Of spel......noem het een manier om elkaar (nóg) beter te leren kennen. Met neme van huis mee: een dierbaar voorwerp. Dat dierbare voorwerp deponere men op de tafel. Eén chapterette pakt iets van de tafel dat haar intrigeert en vertelt daarbij wat het met haar doet. Daarna probeert ze de eigenaresse te achterhalen. Die eigenaresse meldt zich en vertelt de reden waarom zij juist dát bepaalde voorwerp heeft meegenomen. Daar komen mooie verhalen van.  Zoals een hoedenstandaard dat door niemand als zodanig werd geraden. Met een bijbehorende kookwekker om de voortgang van de tijd weer te geven. Een tas die op de markt gekocht bleek te zijn, een karafje met een gelovige betekenis, een schaaltje dat van moeder op dochter op kleindochter gaat, een mobieltje, een paar prachtige oorbellen, een zelfgemaakt kleed dat herinnert aan een bijzonder moment in de familie....    Tring tring.......tring ,,Ja hallo hallo hallo, hoe gaat het nu met jou, hoe gaat het nu met jou!'' ,,Ja, goed hoor, ik ben baron Gerard en ik kom mij melden.'' ,,Dat doe je goed, knul.'' ,,Ik zou graag Countess Lofty spreken. Ik ben haar huisknecht.'' ,,Zo. En bevalt het?'' ,,Ach, wat zal ik zeggen!'' ,,U spreekt met de qwien!'' ,,Oh majesteit. U hier?'' ,,Niet zo amicaal knul. Dat kan ik in mijn positie niet hebben.'' ,,Wacht, ik geef u één van mijn lakeien. Het is Dame Blanche.'' ,,Oh, hallo. Wat kan ik voor u doen? Countess Lofty? Nee, die is niet meer aanspreekbaar. Ja, de fles is leeg. Jij bent haar huisknecht? Breng dan maar een volle! Nee wacht, hier komt Barones Begonia...................'' ,,Hallo, met wie spreek ik?'' ,,Gerard de koetsier? Moet ik u kennen?''    Er kwamen prachtige ontroerende verrassende emotionele en vrolijke verhalen los, verhalen waarin we onszelf konden herkennen, verhalen die ons een spiegel voorhouden, verhalen die ons in staat stellen om te relativeren.  We kregen er met z'n allen bijna geen genoeg van.   En zo verliep de avond, de eerste ladiesontmoeting waarbij we vijf nieuwe chapterettes leerden kennen. Met dank aan de organiserende Schijf van Vijf maar natuurlijk vooral aan Donna Iesie voor haar ongemeen hartelijke gastvrijheid. Bij het afscheid, de volgende dag had zich toen al aangekondigd, waren de klapzoenen niet van de lucht en werd er niet meer teruggedeinst voor de opmerking:, ,,Meiden, het was geweldig. Tot de volgende keer. Op de Wallen! Dan gaan we los!''  HOME  |
|
||||||||||