Deel 2: Cadiz en Lissabon
Red Hat Society Het prille begin Hofhouding Gedicht Foto's Home Activiteiten Verslagen Queenspage Aanmelden
	CADIZ Deel twee van ons RHS-reisverslag ----------------------------------------------------- Vannacht passeren we Gibraltar. De 'apenrots' steekt, verlicht en wel, fraai af tegen de donkere hemel. Aan de ene kant van de boot de lichtjes van Europa, aan de andere kant de lichtjes van Afrika. Daar wordt een mens toch wel een beetje stilletjes van. Maar al gauw is het weer ochtend en we liggen al vroeg aan wal. Cadiz! Het meest zuiderlijke puntje van onze reis. We vieren dat met ontbijt op bed. Wat een luxe! Tot we uit onze hut worden verbannen, want 'mannen in donkere pakken' komen langs. Met gasmaskers en al. Ons balkon krijgt een opknapbeurtje. Een flitsactie want ze zijn ook zó weer weg. Met roodpaarse (ja echt) oortjes in luisteren we naar de stem van onze gids. Maar de wind is heftig en je waait bijkans uit je jasje. Weg peperduur kappersbezoek! Aan het strand zijn de strandstoelen leeg, maar het is nog vroeg EN eerste pinksterdag. De city-tourbus leidt ons langs de vele mooie gebouwen en we komen helemaal in zuiderlijke sferen. Dus huppeta de kerk in en biechten! We lopen op onze tenen want de pastoor confronteert ons in zijn toespraak met het fenomeen cynisme waarvan we ons verre moeten houden. Voor zover ik hem tenminste versta in mijn gebrekkige Spaans. Haha. Maar we zijn het wel met hem eens.  ,,Sta jij nou gewoon een beetje opvallend op uit die rolstoel'', fluister ik mijn zus in haar oor. ,,Dan doen we of die pastoor Jomanda is. De katholieke kerk kan wel een oppeppertje gebruiken en dan sta je morgen in de krant.'' Maar dat doet ze dan weer niet, die zus van mij, en gelijk heeft ze natuurlijk! Zij is de wijste van ons twee.   Het wordt al drukker op straat. Winkelen in Cadiz op Eerste Pinksterdag is een vreemde gewaarwording. Veel winkels zijn dicht maar de zon schijnt en je kunt heerlijk op een terras zitten, als je tenminste niet bezig bent de winkeltjes te plunderen die toevallig wél open zijn. Rode Hoeden zijn onstuitbaar als het om rode en paarse accesoires gaat: hebbedingetjes als ringetjes, armbanden, hoeden, sjaals, tassen, toefjes, schoenen en veertjes voor in het haar, en niet te vergeten oorbellen! Je zou bijna vergeten dat Cadiz een prachtige oude stad is. Terug op ons schip kijken we vanaf het zwembad toe hoe de boot vertrekt. Het geluid van de stoomfluit dat over het hele dek heendreunt fascineert iedere keer weer. Ikzelf krijg er altijd een beetje heimwee van maar dat slaat op niks want we gaan nog lang niet naar huis! Het is kiezen: OF je doet in badpak alsof het hoogzomer is OF je houdt stevig je fleecejack aan. Gauw weer naar binnen want op volle zee waai je helemaal uit je hemd. Binnen wachten de droomcocktails en we vinden een mooi en rustig plekje om even te relaxen. Even weg van alle drukte en even weg van alle wind. Terwijl anderen denken dat dit hun wintersportvakantie is. Maar waar is dan de piste? Enfin, binnen was het eten lekker en het vermaak aandoenlijk. Jan Veen op z'n Spaans. Maar heel veel indruk maakt hij niet. Tenminste niet op mij. Ik zit al met mijn hoofd in Lissabon. Het stormt op zee. Alweer! Er gaat geen nacht voorbij of het waait. Ook vannacht. Het schipt deint vervaarlijk en met regelmaat klappert er een deurtje open. Maar daar is: LISSABON De aankomst is spectaculair. We bevaren de rivier de Taag  en passen precies onder de brug door die twee dekken telt: de onderste voor de trein en bovenop de auto's. De stad biedt een fraai aanzicht en de zuiderlijke invloeden zijn vanaf het schip al te herkennen. We kiezen voor de tweede keer op rij voor de hop on hop off-bus. Als je voor het eerst een onbekende stad bezoekt is dat de meest geëigende manier om snel een indruk te krijgen van hetgeen de stad te bieden heeft. Lissabon heeft veel te bieden. We verlaten de Costa Neo Romantica en stappen in de bus. De temperatuur is goed, de zon schijnt en de lucht is blauw. Lissabon is oud en nieuw vergane glorie naast gebouwen in goede staat: zie boven de arena waar stierengevechten gehouden worden. Er rijdt een trammetje door de straten. Maar als je met de bus bent en de bus moet stoppen voor een stoplicht dan staan daar meteen de vrouwen om hun waar aan te prijzen: sjaals, in alle kleuren en maten. Wil je er één? Ze gooien hem zo voor je naar boven, naar het bovendek van de bus. Als je maar betaalt. Gedenktekens in overvloed. Zoals dit vliegtuigje waarmee iemand in vroeger dagen vanuit Lissabon over de Atlantische Oceaan vloog naar Zuid Amerika. Of zoals hieronder: op het plein onder aan de voet van dit beeld worden de overwinningen gevierd van de landelijke voetbalclub. Uiteindelijk komen we terecht bij De Lift! Hij staat midden in de winkelstraat, oogt antiek en is niet slechts een lift naar de hemel maar onderhoudt ook daadwerkelijk een verbinding naar een hoger gedeelte van de stad. En natuurlijk willen we daar naar toe. De lift naar de eerste etage is een hijsinstallatie van lang geleden, met allure en scharnierende hekwerken, veel hout aan de binnenkant en zelfs een bankje. Kom je boven dan moet je, om het allermooiste uitzicht niet te hoeven missen, nog twee etages nemen met de benenwagen over een smalle fraai bewerkte ijzeren draaitrap. Eenmaal boven beneemt het uitzicht je bijkans de adem. Aan onze voeten ligt het prachtige Lissabon, dat in de afgelopen jaren door de crisis misschien aan grandeur heeft ingeboet, maar waar het nog steeds prachtig is. Eenmaal weer beneden drinken we onze koffie, kopen een tas, en nog één en lopen dan, al winkelend en ons verbazend over de lage prijzen, richting boot. Op de boot wordt inmiddels alles in gereedheid gebracht voor vertrek. Ooit geweten dat die geel/blauwe borden rond de scheepstouwen tot doel hebben om ratten te weerhouden om via de de touwen aan boord te klimmen? Echt waar! We nemen de trap en langzamerhand keert iedereen terug van weggeweest. Daarna kunnen de trossen los en we verlaten Lissabon in de zon. En ja hoor, eenmaal op volle zee stormt het weer! We zoeken ons bed op en genieten van de bloemen die namens de Red Hat Society op onze kamer zijn gezet. Het is bedtijd. Morgen weer een dag. We hebben Santiago de Compostella op het programma staan. Dat wordt wat! Wat? Lees het HIER!! HOME